Een hartbrekend en heftig maar ook mooi boek over Marcel, een jongen van 10 (later 11) die zijn zusje kwijtraakt aan leukemie.

In dit boek schrijft hij, in het dagboekje van zijn zusje dat hij vond op haar kamer, over zijn gevoelens, over leukemie, over rouwen. Over de dagen na alles. Over de moment daarvoor. Over hoe volwassenen reageren en hoe hij daar vaak boos over is, want tja, het slaat vaak nergens op en maakt het klinken alsof rouwen/heftige gebeurtenissen voor iedereen hetzelfde zijn, terwijl iedereen op zijn eigen manier ermee omgaat. Ik vond het zo jammer hoe mensen reageerden. Zo ook op dat grapje dat hij samen met zijn zusje had toen ze uitvonden van de leukemie. Leukemira. Iedereen geschokt, en ik had zo iets van, als het zusje het zelf helemaal geweldig vindt waarom is het dan zo probleem?

Marcel kwam vaak wel ouder op me over dan 10-11 jaar. Meer 13-14. Misschien dat dat ook kwam omdat hij zoveel meemaakte in korte tijd, maar het viel mij toch erg op.

Ik had wel even zin om de ouders te schudden. Ik snap dat je je kind bent kwijtgeraakt, maar dat je je dan je andere kind vergeet (verjaardag/kerst) of hem totaal ontwijkt en onredelijk doet? Nee. Ik vond het gewoon zo verdrietig voor Marcel. Gelukkig kon Marcel aan het einde zijn gevoelens vertellen. En gelukkig luisterden zijn ouders naar hem. Zagen ze ook in dat het niet goed ging, dat wat ze deden niet netjes was.

Ik vond de vormgeving van het boek erg tof. Illustraties. Blauwe tekst.

Al met al, dit is zeker een boek dat ik zou aanraden!