Een meid, een schoolfeest, en een jongen met wie ze het samen moet organiseren. Zij is perfectie en hij is chaotisch. Wat zal er gebeuren? Symbiose of parasitisme? 😛

Ik moet zeggen dat ik de MC eerder een soort Hyacinth Bucket vond, alleen dan in een tienerlijf en met net een vleugje meer anxiety en stress. Ze voelde voor het meeste gewoon niet als een 16-jarig meisje, maar als een bekakte vrouw in haar 40. Echt hoe die meid sprak, hoe ze zich gedroeg, hoe alles perfect moest zijn, hoe ze alles perfect deed (of hard probeerde), hoe impressions alles waren voor haar en zo kan ik doorgaan. Ze beoordeeld mensen links en rechts (die arme psycholoog die alleen maar probeert te helpen) en is dan beledigt als iemand haar beoordeeld (zo ook Oscar die ze idioot, kleuter, en chaoot noemt, en dan beledigt is als ze hem ook wat woorden hoort zeggen, MEID, echt?). Af en toe kon ik haar gewoon in mijn hoofd horen praten als Hyacinth. It is BOUQUET not BUCKET. snorts Wat ze doet als er wordt gestemd, tja, daar ging mijn sympathie voor haar nog verder de grond in.
En af en toe zag ik wel een 16-jarig meisje in haar. Wanneer haar ouders niet thuis zijn. Toen ze die jurk voor het feest ging zoeken. Tijdens de momenten van anxiety.

Ik vond Oscar wel OK, maar ik moet zeggen dat ik wel echt boos op hem was toen hij iets niet had gedaan dat erg belangrijk was. Je had één taak, kom op zeg dat moet je toch wel kunnen. Hij had tenminste wel wat leuke ideeën voor het feest, nou ja, misschien niet het schuimgedoe, maar hotdogs, YAS. Goede muziek, YES.

Ik vond het wel sneu voor onze hoofdpersoon hoe haar ouders waren al vond ik het anticlimax hoe het werd opgelost. Dat had best wat beter kunnen worden geschreven/gedaan.

Ik kon me wel inleven in haar verliefdheid op haar Engelse meester. Al was ik niet zo overdreven op zij. Geen trouwplannen, geen vreemde andere dingen zoals foto’s bij mijn bed (ieww). Gewoon verliefdheid. En blij zijn als diegene met me praatte of naar me keek.

Het feest was echt geweldig en ik had er maar graag bij willen zijn. Lekkere hapjes.. nou ja die hotdogs dan. Leuke muziek. Mooie jurken. Geweldig.

De cover is echt top, ik vind hem echt leuk en dat is ook waarom ik het boek had gekozen.

Al met al, ik ging vrij snel door het boek heen en ik heb er ook, ondanks wat dingen, toch van genoten. Ik hoop dat Madeleine wat meer relaxter wordt en wat beter om zal gaan met mensen om haar heen. Voordat mensen gillend wegrennen.