Het tweede deel in de serie en het wordt bloedje spannend.

In dit deel krijgen we nog meer antwoorden al heb ik ook genoeg vragen over. We zien dat Cora, het dochtertje, niet echt beter wordt + haar visioenen en de doden die zij ziet vermenigvuldigen zich. Ondertussen ziet moeders dat er iets nog fouter is aan het sanatorium (slechte operaties, mensen die als vuil worden behandeld, en dan is er nog het latere stuk als ze naar de treinrails gaat en wat ze daar vindt) en dat wat haar dochter in het vorige boek waar was (voorgeborchte). En mijn hemel wat had ik medelijden met die vrouw aan het einde van het boek. Nee, ik zal niks verklappen maar ik denk dat de mensen die het eerste deel lezen en al een stuk in dit deel zijn wel kunnen raden wat er aan de hand is.

Holy crap naar wat die ene dokter deed. Oh nee hoor meneer, u hoeft geen verdoving we zagen gewoon lekker wat botjes uit u met een zaag en u heeft hoogstens wat last van het geluid. Wat de hel? Die arme man was duidelijk in pijn. Duidelijk in shock. Dat dat soort praktijken, net zoals elektrotherapie gewoon mochten. Ik ben blij dat ik niet in die tijd naar het ziekenhuis hoefde, want ik denk dat je beter af was dood.

Maar met dit stuk, wat erg moeilijk te lezen was want ik heb de griep en mijn maag protesteert enorm, snap ik waarom het sanatorium zo vol met spoken en doden zit. Deze dokters die meer kwaad doen dan goed. Deze dokters die gewoon het geil vinden om lekker te hakken en zagen in levende mensen. Ik snap dat als mensen doodgaan ze dat doen in pijn.

Vreemd genoeg, en ik heb het nog even gecheckt met het vorige deel, Cora heeft opeens groene ogen terwijl ze in het vorige deel toch echt blauw had.

De nieuwe spoken waren nog enger dan de vorige. Maar ja, kinderspoken zijn over het algemeen niet mijn kopje thee. 😛 En deze zien er ook nog eens meer uit als zombies. Wat iets is wat ik nog minder leuk vind. 😛

Het einde, wauw, ik dacht niet dat het nog beter kon worden. Maar nu MOET ik gewoon het derde boek meteen lezen. Ik moet weten hoe dit eindigt. Die doodsangst. Wat heeft ze gezien (ik kan wel wat raden)?

Al met al, dit was een achtbaan van wauw. Voor ik het wist was ik door het boek heen. Gelukkig heb ik dan ook alle drie de delen gehaald anders was ik nu enorm gefrustreerd geweest.