Review for Pandemonium 1: Sanatorium

Review for Pandemonium 1: Sanatorium

Sanatorium, Pandemonium 1, Building, Old Photograph, Horror, Christophe BecWelkom in het sanatorium… waar je misschien beter wordt.. en misschien niet.

Ik heb de hele serie maar meteen meegenomen want ik weet dat ik anders later spijt zal hebben. Heb ik al eens eerder gehad dat ik maar een deel meenam en dan het leuk vond en moest wachten tot ik weer naar een bibliotheek kon (en afhangende van de bibliotheek betekende dat 1 of 3 weken).

Dit was een best OK, maar een beetje warrig verhaal die begint in het nu en dan terug in het verleden gaat. We zien in het nu dat het sanatorium moet worden gesloopt.. maar dat het maar niet lukt wat ze ook proberen. We zien dat het sanatorium een enge plek is. Sorry, ik geloofde er weinig van dat het vandalen waren die rondliepen, ik wist dat die schaduwen iets veel sinisters waren.

Daarna gaan we terug naar de tijd dat het sanatorium nog helemaal mooi was. Nog in bedrijf was. Het gaat over een moeder en dochter die naar het sanatorium gaan omdat de dochter TBC heeft (goed in het begin weten we het nog niet zeker). Moeder was hier ook als kind en zij weet dat het een fijne plek is (alleen hoe zij dus nooit iets heeft gezien… geen idee, misschien verdrongen?).

We zien al snel dat niet alles helemaal OK loopt op deze plek. Het meisje ziet dingen die er niet zijn, zoals een zuster in de kamer waar wat is gebeurd, een zwarte man die allemaal dingen vertelt, en meer. Ondertussen zien we dat het dochtertje niet echt beter wordt en dat met dit alles erbij het dus niet goed gaat.
De moeder werkt in het sanatorium zodat ze de kosten kan betalen, en ook zij voelt dat er iets mis is, maar toch probeert ze het af te wijzen als gewoon de stress/druk. Dat haar kind gewoon niet lekker is en dat een van de kinderen haar gewoon plaagt. Maar al snel ziet zij ook in dat er iets gaande is. En dat maakte me toch wel erg blij. Zo vaak in dit soort boeken zie je dat iemand niet gelooft wordt tot het moment supreme waar alles samenkomt.

De schrijver heeft samen met de illustrator een goed werkje verricht, want ondanks dat er nou nog niet veel gebeurd voel je gewoon de spanning. Je voelt dat er iets gaat gebeuren. Je voelt dat hier iets slechts is gebeurd en dat er meer komt.

Het boek eindigt best spannend al wisten wij als lezers al wat er met Fanny is gebeurd vanwege dat de zwarte man, Georges dat al heeft verteld.

De illustraties waren misschien niet altijd mijn favoriet (vooral de gezichten waren gewoon vreemd), maar toch vond ik ze ook goed gedaan. En zoals ik al zei het paste wel bij het boek.

Ik ga spoedig de volgende delen lezen. Ik weet nog niet of ik daar een lange review voor zal schrijven, wie weet!

Leave a Reply

Your email address will not be published.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

%d bloggers like this: