Een heel mooi geschreven boek over Alie en haar vriendinnen en de Tweede Wereldoorlog.

Ik had gedacht dat dit boek alleen over Alie zou gaan, maar het gaat ook over haar vriendinnen die allemaal in haar boekje hebben geschreven. 19 meisjes, 6 hebben het overleefd. Degenen die het hebben overleefd krijgen ook hun eigen POV hoofdstuk. De andere meiden daar wordt over verteld door Alie of door middel van de poëzie die ze hebben geschreven in het boekje. Ik vond het erg mooi geschreven, en ik mocht Alie meteen. Ik heb haar een aantal keren willen knuffelen, willen troosten.

De verhalen die zijn verteld zijn gedeeltelijk uit archieven gevonden of van de overlevenden, maar een flink stuk (zoals dialogen) zijn erbij geschreven om het verhaal te maken. Ik vond het interessant om te lezen hoe de schrijfster het verhaal heeft kunnen maken, hoe ze alles samen heeft geweefd en er een mooi en verdrietig verhaal van heeft gemaakt.

Net als in zoveel boeken over de Tweede Wereldoorlog weten heel veel mensen niet wat er met ze gaat gebeuren. Dat brak mijn hart nog meer omdat ik wist dat als ze werden opgepakt ze waarschijnlijk nooit meer terug zouden komen. Je wilt gewoon het verhaal induiken en deze mensen redden. En de mensen hadden natuurlijk wel een vaag idee dat het gewoon slecht zou zijn, immers alles wordt van ze afgepakt, ze worden behandelt als vee, maar ik vraag me af hoeveel wisten dat ze nooit meer terug zouden komen. Dat opgepakt worden bijna altijd wel betekende dat je dood ging. Of in de kampen of onderweg of in een van de vele ghettos.

Ik vond de poëziealbum stukjes erg mooi, en ben blij dat de schrijver het ook heeft overgetypt zodat je het beter kan lezen (want soms was het niet meer heel duidelijk).

Aan het einde komen we wat meer te weten over de meisjes, degenen die het hebben overleefd, maar ook degenen die dus nooit meer zijn thuisgekomen. Sommige hebben een fotootje, maar van sommige is er niet heel veel bekend, wat ik gewoon erg verdrietig vond.

Ik trek toch een paar puntjes af vanwege de auteurs noot onder een van de gedichtjes. Het is echt van deze tijd om dat te doen om jezelf in te dekken want stel je voor dat iemand ergens boos over wordt. Ik vond het eerste stuk nog niet eens zo erg… maar toen kwam de laatste zin en die vond ik gewoon zo triest en treurig.. Ik heb ook met andere mensen gesproken, was ik de enige die dit nou niet vond kunnen? Maar nee, ze vonden het allemaal erg vreemd/apart en ook niet echt netjes om dat neer te zetten.

Maar ondanks die auteursnoot vond ik dit boek prachtig om te lezen. Ik zou het boek ook zeker aanraden aan iedereen.