Wederom een spannend boek geschreven door Mel Wallis de Vries, ik moet zeggen dat dit een van mijn favorieten was van al mijn hergelezen boeken.

Ik heb nu zo’n beetje wel bijna alle Mel Wallis de Vries die ik wilde herlezen hergelezen. Ik heb er nog 1 of 2 over maar die kon ik niet zo een twee drie bij mijn bibliotheken vinden, dus dat moet maar even wachten. Misschien dat ik hem bij mijn vakantiebiebje kan vinden. 🙂

Dit boek was superspannend vooral ook omdat je de POV kreeg van de meiden die verdwenen. Echt, die POVs waren beangstigend. Ik zat op het puntje van mijn stoel te lezen en de roepen naar die meiden. Niet de kelder in gaaaannnn, niet naar boven gaan, ga naar buiten. Zoek een buurvrouw of buurman. En die twee die buiten verdwenen. Niet dat park in (wie gaat er ansich een donker park in dat is afgesloten….) en blijf aan de telefoon! Ik vond het super dat de schrijfster deze POVs heeft toegevoegd die gaen het boek heerlijk veel spanning.

Want tja, naast die POV is het boek nog best tam. In ieder geval tot het moment dat de politie bij Claire op de stoep staat, vanaf dat moment veranderen er dingen en wordt het heel spannend. Maar daarvoor? Tja, ik vond Claire wel een leuk meisje hoor, al was ik wel een beetje eh over hoe ze haar pa behandelde en zijn nieuwe vriendin. Ik snap dat het vroeg is, en ook erg cliche gegeven hoe ze hebben ontmoet, maar ja als hij zo snel weer iemand vindt dan moet je juist blij zijn voor hem. Kom op, je bent 17, over een tijdje ben je volwassen en dan ga je weg. Wat wil je dan dat ie doet? Nog langer alleen zijn? Die arme man. Maar ja, er is dan ook veel gebeurd het jaar. Haar moeder is overleden, ze zijn verhuisd, een nieuwe school (waar het niet al te goed gaat, maar ja als ze wat meer aan haar huiswerk zou werken zou het vast goed komen), haar vriendinnen zijn ver weg. Gelukkig heeft ze nog wel Zoë. Een pittige meid met een grote wil.
En dan ontmoet ze een leuke jongen aan de telefoon, maar is Nick wel wie hij zegt dat hij is? Ik vond het maar verdacht hoor.
Ik vond dat Claire wel een beetje meer ruggegraat mocht krijgen in het boek. Ze laat zich vaak meeslepen door haar vriendin en dat vond ik toch op punten jammer. Want ze had toch spijt.

Plus, is het nou een foutje van de schrijfster of maakte Nick een foutje <spoiler> wat op zich niet gek zou zijn gegeven wie hij is en het spelletje dat hij speelt</spoiler>? Op een gegeven moment (pagina 109) hebben ze een gesprek over Claires moeder en daarin verteld ze dat het zaterdag precies een jaar geleden is dat haar moeder is overleden. Nick reageert geshockt en zegt dat hij het niet wist, en Claire reageert dat het niet erg is. MAAR. OP pagina 88 hebben een conversatie en Claire verteld daarin dat haar moeder vorig jaar november is gestorven. Dus een beetje apart.

Het einde was dus echt superspannend want je komt er eindelijk achter wat er aan de hand is. Alle puzzelstukjes landen dan eindelijk op hun plek. Je vindt uit waarom alles gebeurd.

Ik had graag gezien dat er een tijd stond onder het laatste hoofdstuk, of dat het gewoon epiloog was genoemd met dan een tijd eronder. Nu was ik een beetje verbaasd omdat het een tijdje naderhand plaatsvond.

Maar ik heb dus echt wel genoten van het boek, het is precies wat ik nu wil lezen en het was iets minder voorspelbaar dan sommige andere boeken van haar. Misschien dat ik maar ook aan haar wat nieuwere boeken ga beginnen om te herlezen al zal ik die wat meer herkennen dan deze oudere boeken die ik las toen ze net uitkwamen. Ik zou dit boek zeker aanraden. Oh, en mijn rating blijft hetzelfde.