Een mooi geschreven boek over Lorenzo en zijn nieuwe pleeggezin.

Ik ben blij dat ik dit boek heb meegenomen uit de bibliotheek, het was erg interessant om te lezen. Ik ben altijd al geinteresseerd geweest in pleeggezinnen en te zien hoe dingen daar gebeuren, en ik vind het helemaal leuk als het kind dan de hoofdrol speelt.

Ik vond het zusje alleen heel wat minder, al had ze gelukkig ook nog gewoon een lieve kant (en ja, ik weet ze is 7, maar mijn hemel (zelfs de moeder vindt het kind op punten teveel).

Lorenzo, ach, Lorenzo. Die heeft het niet makkelijk. Die mist zijn lieve moeder, zijn hond, zijn broer enorm veel, maar ja, zijn broer kan niet voor hem zorgen, en zijn moeder is wetenwijveelwaar (ik gok een ziekenhuis of een veilige plek). Ik ben blij dat hij wel een geweldig pleeggezin heeft gevonden en ik hoop dat hij wat opener kan zijn naar Tom en Mieke, dat hij ze net wat meer kan vertrouwen, want hij vindt het nu nog verraad (en dat kan ik me ook goed voorstellen).
Ik vond het mooi dat de schrijver het steeds had over een slotje in zijn keel, steeds als er iets misging, of als Lorenzo niet gelukkig was. Ik was blij om te zien dat het slotje af en toe er niet was/open was.

Ik vond het erg verdrietig dat moeders van alles beloofd, maar deze beloftes niet nakomt. En ja, ik snap dat ze het niet expres deed, maar dan nog mijn hart brak. 🙁

Op het einde is er informatie (over pleeggezinnen), een vakantie kaart, en een brief van Mieke (die ik erg mooi geschreven vond). Oh, en ik moet de illustraties niet vergeten, die waren wel redelijk.

Al met al, een mooi geschreven boek, neem wel tissues mee als je leest. Of misschien ben ik het gewoon die op punten aan het huilen was.