Een heerlijk boek over een weesmeisje en wat er gebeurd als haar teddybeer verdwijnt.

Ik kon dit boek niet laten liggen toen ik hem zag in de bibliotheek. Ik dacht eerst dat het een vertaald boek zou zijn, maar nee, het was een Nederlands boek! Wat leuk!

Ontmoet Kat, een meisje die al sinds haar geboorte in een weeshuis woont. We zien dat ze af en toe dingen wegjat (ja, ik zou het jatten noemen gegeven dat ze dondersgoed weet dat ze dingen moet teruggeven), en dat het leven in het weeshuis niet het makkelijkst is. En dat komt voornamelijk doordat ze af en toe wordt gepest door een jongen in het weeshuis en door Mrs. Noggins. Natuurlijk heet deze mevrouw niet officieel zo, maar zo noemen de kinderen haar in het weeshuis omdat ze ergggg hardhorend is.
Ondanks dat ze dus af en toe dingen jat, vond ik Kat meteen sympathiek en een leuke meid. Ze is slim, niet bang om te zeggen wat ze wilt, en heeft bergen plannetjes in haar hoofd. Ze gaf ook niet op. Ik moet wel zeggen dat ik af en toe in het boek wilde duiken om haar een knuffel te geven. Ze weet niet wie haar ouders zijn, en nu verliest ze ook een beste vriendin. En dan raakt ze ook haar knuffel kwijt. Arme meid!

Mrs. Noggins? Tja, ik kan me voorstellen dat kinderen haar niet echt mogen, ze is vrij strikt, erg hard, heeft een gemene hond, en later komen we er ook achter dat ze dingen over de kinderen schrijft. Tja, ik mocht haar dus niet echt. Maar…. toen Kat dat boek vond over Edward had ik een vermoeden dat er wel wat meer was aan deze dame. Nou ik kan je zeggen, neem tissues mee want het einde maakte me echt aan het huilen. Ik kan me voorstellen dat ze zo hard is geworden.

Het werd helemaal spannend toen Jim besloot achter de Vindeleer te gaan en Kat besloot Jim terug te halen! Ik vond het erg dapper wat ze deed, dat ze gewoon de bus opsprong (al vroeg ik me wel af waar ze het geld vandaan haalde). Helaas ging het daarna wel een beetje mis, zie beneden. Het bleef wel spannend maar dat magie stuk was toch niet helemaal goed uitgewerkt.

Er was één ding dat ik minder vond. Namelijk hoe magie is toegevoegd. De hele tijd is er geen magie, geen enkele teken dat het bestond in de wereld, dus ik was enorm verrast toen Kat uit de bus stapte en de speelgoedwinkel in liep en daar een grote, pratende kat tegen het lijf liep. Ze was totaal niet verrast over het feit dat er een pratende kat was met moordneigingen. En dan rent ze weg, komt ze in een snoepwinkel met een Hans en Grietje heks (minus het opeten van kindjes). En dan later komt ze een ander beest tegen die ze best betoverd met snoepjes. Maar tot dat punt was er dus GEEN enkele notie dat er magie was. Maar gegeven Kat’s reactie is het blijkbaar normaal? Of zo? Of is Kat gewoon het type meisje wat totaal niet geeft om dit soort dingen? Ik weet het niet, maar het was enorm, zoals ze dat in het Engels zeggen, jarring. Van niks magie naar poef magie. En dan is er ook nog wat later de stukjes dat anderen haar niet geloven. Heel apart gedaan. Heel apart.
En ja, ik snap dat ik misschien al de magie had moeten zien met De Vindeleer. Maar sorry, ik dacht dat het gewoon een detective was die ERG goed was in dingen vinden. Niet een gemeen magisch wezen in een kelder. 😐

Maar naast dat was het verhaal erg leuk om te lezen en ik heb hem ook in één ruk uitgelezen. Ik moest weten hoe het zou eindigen, of Kat of Jim zouden worden geadopteerd. En ik was echt zo blij met het einde, het was echt geweldig geschreven, verschillende dingen kwamen aan het licht, dingen werden beter.

Ik zie nu ook trouwens dat er een tweede deel is en die moet ik echt hebben. Hopelijk heeft een van mijn bibliotheken hem snel.

Oh, en er zijn ook illustraties en wat waren die heerlijk! Ik moet zeker eens kijken of ik nog meer van deze illustrator kan vinden.

Ik zou dit boek zeker wel aanraden want ik heb echt genoten van het verhaal en de karakters.