Een verhaal over rouwen en muziek, helaas toch niet helemaal altijd goed. 🙁

Net ook al een boek over rouwen gelezen, ik wist niet eens dat ik er twee had meegenomen. Maar ja, ik heb eentje ook voor de cover genomen.

Eva heeft haar tweelingzus verloren en wil nu niet meer met de viool spelen. En ik snapte dat want het was iets van haar en haar zus. Maar ik snapte ook haar vriendinnen en ouders. Eva heeft een talent, het zou zonde zijn om dat te vergooien. Maar, en ja dit was echt een dingetje, ik vond het wel een beetje onzin dat ze haar dus zogezegd maar dwongen om mee te doen. Moeders die zo mooi zegt dat het niet dwingen is, maar sorry, als Eva niet meedoet dan gaat niks door. Dat is toch echt wel blackmailen en dus dwingen. 😐 Ik vond het ook best abrupt dat ze toch besluit mee te spelen. Het is nog niet eens een paar uur later of ze doet het al. Ik snap dat het boek niet lang is, maar dit was toch wel erg haastig. Ik had liever gezien dat ze wat meer nadacht, haar gevoelens besprak, en dan misschien langzaam het oppakte. Niet BANG, opeens.

En sorry, maar dat slotstukje vond ik ook maar vreemd. Ze heeft toch nee gezegd? Waarom pushen jullie toch zo door? Jammer hoor meiden, dat horen vriendinnen, voor mijn mening, niet te doen. En dan gaat Eva ook nog eens meedoen, wat ik al helemaal niet snap. Sorry hoor, je wilde toch niet? En nu opeens wel? Je was toch boos? Nu niet meer? Sorry, ik snap echt niks meer van dit verhaal. Het is allemaal gehaast, van NEE ik wil niet naar OK, dan doe ik het wel. #YOLO?

Er waren ook prachtige stukjes tussen, zoals toen Eva Roos om toestemming vroeg (haar foto dan, niet Roos zelf natuurlijk), of het stukje op het kerkhof, daar zat ik toch een traantje te laten, want dat was mooi. Al moest ik wel lachen dat Eva gewoon lekker met haar handen ging graven om een rozenstruik neer te zetten.

Ook vond ik de illustraties erg goed gedaan, ik moet zeker eens kijken wat deze illustrator nog meer heeft gedaan.

Maar ja, waarschijnlijk door het dunne formaat van het boekje was het verhaal op punten erg gehaast en voelde het voor mij erg nep daardoor, ik kom me niet echt verbinden met het karakter, en ook niet met de vriendinnen/ouders. En dat is jammer, want het idee is er en het idee was goed. Het had echt een mooi verhaal kunnen zijn over een meisje die langzaam de draad weer oppakt, en weer wat moois in haar leven durft toe te voegen, of dat nou viool is of iets anders.

Ik geef het nog steeds 2.5 sterren, want ja, ik vond het idee van het verhaal erg mooi, ik had momenten dat ik even een traantje wegpinkte, en ik vond de illustraties erg leuk gedaan.