Een best mooi (en heftig) boek over een vrouw wiens zoontje ziek wordt/kanker krijgt.

Ik zag het boek bij de bibliotheek liggen en die moest wel mee, vanwege de titel, maar ook vanwege het onderwerp.

Het boek wisselt tussen de schrijfster die ons verteld wat er is gebeurd, hoe het allemaal begon, hoe dingen alleen maar erger leken te worden, en dan zijn er de therapiesessies die ze nu nodig heeft omdat ze alles heeft opgekropt.

Helaas vond ik de therapie stukjes echt totaal niks, het haalde me helemaal uit het verhaal. Misschien had het beter gewerkt als het niet steeds de vrouw en de man was, maar gewoon haar naam werd gebruikt. Dus ja, op een gegeven moment gewoon geskipt/snel door gelezen.

En vanwege de titel, hoe het boek eindigd (voor we nog een stukje kregen), de toon van het boek, had ik, sorry als het cru klinkt, iets heel anders verwacht, en ja, ik had dus mixed feelings op het einde. Klinkt heel fout, maar ik ging al uit van het ergste gegeven ELK STUK IN HET BOEK. Dus ja, ik was blij dat het goed kwam, maar ook verward want het leek totaal niet goed te gaan en dan was er nog de bezorgdheid vanwege een uitslag. Dus ja. Verwarrend.

En mijn hemel, wat een hopeloze zusters en dokters waren er. Gewoon lollig tegen iemand zeggen dat de dokter wel een zieker kindje heeft en dat je maar moet wachten, of het kind behandelen alsof het besmettelijk is. 😐 Ik was ook blij dat ze dit niet over zich heen liet gaan en dat ze op een gegeven moment helemaal lostbarstte (wat ik ook zeker had gedaan).

We lezen niet alleen over de behandelingen en over hoe het met Ode gaat, maar ook over haar man, Mark, en over haar twee andere kinderen. Ik vond de zusjes echt superlief. Dat ze allemaal leuks aan het maken waren voor hun broertje, meegingen met het masker maken, en nog veel meer.

Zeker toch een aanrader, want ik kon niet stoppen met lezen, het was erg interessant om te lezen. En neem zeker ook tissues mee, want mijn hart brak op punten.