Wat een heerlijk fantasierijk boek was dit! Over pesten, over rioolridders, over ratten, en over dat karma af en toe gewoon een handje geholpen moet worden.

Ik moet wel even zeggen dat, omdat ik Hugo van Look met Dolfje/Paul van Loon associeer, dat ik eerst dacht dat dit boek ook door Paul van Loon was geschreven. 😛 Pas toen ik beter keek (en de zilveren sticker (echt waarom) zag) wist ik dat het eigenlijk Jozua Douglas was.

Zeg hallo tegen Keesie, of zoals hij helemaal heet, Keesie Kippenkop. Ja, dat is echt zijn naam. Ik vond het nog wel een goede naam, helaas zijn er mensen in Keesies klas die het erg grappig vinden (stomme pestkoppen). Het helpt voor Keesie ook niet dat hij grotere oren heeft, en een schattige rat heeft die Wimpie heet. Ik mocht Keesie meteen, ook zeker vanwege zijn liefde voor Wimpie (ik hou nou eenmaal van knaagdieren). Maar ik vond het ook leuk wat voor dingen hij in zijn hoofd aan het bedenken was en hoe hij die gewoon, oeps, uitflapte op willekeurige momenten.

Ik moet zeggen dat ik af en toe wel erg ongemakkelijk voelde terwijl ik las. Dat die pestkoppen gewoon het ratje dood wilden maken vond ik echt een tikkeltje té. Hoe gestoord ben je dan wel niet? Dat ze stenen gingen gooien naar Keesie, echt wat? Of dat de vader van onze pestkop blijkbaar ook de baas is van vele winkels inclusief die van Keesies vader en dan, nadat zoontje lief verteld over de rat en dat ie gemeen is, maar meteen de rat dood wilt hebben en het van hem part zelf doet. Um? Het ging gewoon iets te ver.

Maar gelukkig komt Keesie iemand tegen (in het riool) die hem wilt helpen, en ik vond het heerlijk om te zien wat voor plan zij gingen smeden. En zo werd De Rioolridder geboren. Iemand die mensen die pesten of gemeen zijn wel eens laat merken dat het niet mag (zoals ik het zou noemen, iemand die dus karma wat sneller laat komen). Ik lag heerlijk dubbel om te zien wat ze voor plannen hadden, en ik was bezorgd toen het de eerste keer misging en ze een heel nieuw plan moesten maken.

Ondanks dus wat kleine ehm momentjes heb ik echt wel genoten van dit boek, het gaf me ook nog wat nostalgie vibes omdat het me erg deed denken aan Roald Dahls manier van schrijven (die bedacht ook de wildste dingen en die ging soms ook nog best ver in vertellen).

Oh, ik moet wel zeggen dat ik zowel ohhh als ehhh ging toen we lazen over dat ene personage en dat hij het leuk vond om te luisteren bij de rioolpijpen. Enerzijds vond ik het best cool, maar anderzijds vond ik het ook best creepy (ik kan gewoon even niet een Nederlands woord voor dit bedenken) dat hij dit gewoon deed als hobby. Kom op man…

Ik vond Keesies vader echt helemaal top. Hij deed me wel een beetje denken aan de vader in Dolfje Weerwolfje, dit is een compliment, ik vind die man namelijk heerlijk geschreven en ik moet vaak lachen om hoe hij dingen doet en wat hij draagt.

Natuurlijk moet ik de superleuke illustraties van Hugo van Look niet vergeten. Superleuk om te zien hoe hij het verhaal nog verder tot leven bracht met zijn illustraties. Al was ik wel even verward op een punt, waar Keesie net de put is ingegaan en we iemand zien in de put, maar diegene is niet Keesie. Ik dacht dat het misschien de bullebakjes waren, maar de volgende illustratie laat dat trio nog boven zien. De pestkopjes komen nog niet meteen naar beneden.

Het einde was erg leuk, en ik was blij voor Keesie en Wimpie.

Al met al, ik zou dit boek zeker aanraden!