Een klein meisje verliest een tand en leert over een tandenmuis. Ja, geen fee mensen, maar een klein muisje dat kinderen muntjes geeft in ruil voor een tand.

Astrid is alleen een beetje té verwend, en ze gelooft al niet meer in deze muis, want kom op zeg, haar bedienden geven allebei haar een andere beschrijving van het beestje, en echt waarom zou een muis een muntje brengen, waarom wil ze die tand zo graag? En zo begint een doldwaas avontuur waar Astrid probeert uit te vinden of de muis bestaat, en zo ja, waarom die tanden > munten.

Ik moet wel zeggen dat ik het eerst nog wel leuk vond, maar al snel toch een tikje té vond gaan. Ik wil nou niet veel verklappen, maar steeds dacht ik dat het al vreemd was, maar dan werd het nog vreemder. Uiteindelijk komen we achter een megaplan, en ik zat gewoon met mijn ogen te rollen. Enerzijds was het een interessant plan, en je moet er maar opkomen, maar anderzijds… echt….

Ik moet eerlijk bekennen dat ik Astrid nooit echt leuk vond. Soms had ze even een momentje waar ik had OH, kijk ze kan ook leuk en aardig zijn, maar vaak vond ik haar gewoon stront en strontverwend. Ik snap dat ze zich verveeld, maar misschien moet ze eens ophouden met mensen lastigvallen. En kom op, een hele creative (en dodelijke val) maken om een muis te vangen? Die zo over de top is dat de Looney Tunes misschien een beetje jaloers worden.

Het einde was wel leuk gedaan, ik vond het heel lief van de butler (en misschien zelfs Astrid) om dat te maken.

De tekeningen waren ook goed gedaan, ik vond de stijl erg leuk. Het was dan ook een van mijn redenen om dit stripboek mee te nemen uit de bibliotheek.

Maar ja, ik kan het gewoon niet hoog raten omdat het zo té was en ik ook niet echt genoot van het verhaal/karakters (voor als Astrid dan).