Jij ziet ze niet, maar Dex wel (en hij is er ook nog eens allergisch voor op tijden). Monsters! Spoken!

Ik zag dit boek bij de boekenhandel, en was meteen verliefd, ook al kwam het me ook vaag bekend voor. Ik moest dus het boek meenemen, en mijn verloofde was zo lief om het voor me te kopen (dank je schat!).

Het heeft even geduurd voor ik hem heb gelezen, ik wilde in de juiste bui zijn voor het boek. Dat heb je soms, ik was gewoon even niet in de bui voor monsters, maar gisteren wel! En terwijl ik las heb ik ook maar opgezocht waarom, naast het feit dat het door mijn favoriete illustrator is getekend, het zo bekend voorkwam. En wat blijkt? Dit was ook een tv serie! Die ook in mijn landje heeft geaired. 12 jaar geleden! Dat verklaarde een boel. Mooi ook dat ondanks dat het dus 12 jaar geleden is mijn hoofd dingen herkende uit de strips. Die kat! Die monsters! Dit verhaal! Ik moet alleen even een keer kijken of ik een aflevering kan vinden, want volgens mij hadden ze daar juist de juiste namen, de originele, en niet Dex en Evi zoals in dit boek.

Dit boek heeft verhalen 1 tot 6. Het eerste begin, Magnacat’s arc, en het begin van de Monster Thrills arc.

Het eerste verhaal verteld ons alles over Evi, hoe ze verhuisde naar een nieuw huis (en echt niet blij was), en hoe ze Dex ontmoette. We zien ook Dex’ POV en zien dat hij woont in een huis met monsters. Zijn opa/oma zijn spoken (de goede soort), en hij heeft ook nog eens een berg allergietjes (en zit dus vaak met maskers te zeulen of zijn puffer te nemen). Ik mocht beide karakters meteen. Dex vanwege zijn krachten en dat hij erg interessant was, en Evi omdat ze een pittig meisje was die zich niet zo snel weg zou laten sturen. Die graag vrienden wilde worden met haar buurjongen en niet opgaf. Die meer wilde weten over wat hij nou doet, en wat hij ziet.

De Magnacat arc was niet mijn favoriet, maar wel erg leuk om te lezen. Ik was nieuwsgierig om te zien wat er met de katten aan de hand was en of ze het levend en wel terug zouden kunnen naar hun eigenaren. Plus in deze arc worden Evi en Dex echte vrienden, en daar zat ik al op te hopen. Tot dit punt waren ze wel vrienden, maar er miste nog net iets, en dat vinden ze in deze arc. Ik denk ook dat ik hem minder leuk vond vanwege Timothy. Ik kan me vagelijk herinneren dat hij in de serie ook zo vreselijk irritant was. Een pratende kat, nou ja monster in kattenvorm, is al eh, maar als hij dan ook zo’n ego heeft… nee dank je.

The Monster Thrills arc, of in ieder geval het begin ervan, ik vond het wel leuk, maar jammer dat Dex zo jaloers was. Ik snap het wel hoor, hij heeft nooit echt vrienden gehad, en hij is bang dat hij Evi kwijt zal raken. Maar dan nog, een beetje meer vertrouwen in haar zou leuk zijn geweest. Ik had al vrij vroeg door wat er met Charlie was, maar de twist is nog steeds leuk gedaan. Je moet het maar net weten, en ik denk dat ik het ook voornamelijk wist omdat ergens in mijn hoofd de tv serie weer opdook met spoilers. 😛

De monsters die in de wereld leven zijn grappig en interessant. Soms een tikje vervelend, maar nog steeds wil ik alles over ze weten. Over de detentiehuizen waar zoveel van ze wonen. Over Bibbur-si. Over mentoren. Over de Dom krachten die Dex heeft (en ook langzaam meer over leert en krijgt). En natuurlijk wil ik meer Evi en Dex die samen spannende avonturen hebben en slechteriken verslaan.

Ik hoop dus ook dat we meer Monster Allergy krijgen, en niet, zoals wel vaker gebeurd, dat het halverwege ophoudt.

Ah, nog even over de art. Wel, die is natuurlijk perfect. Maar ja, het is Barbucci. Zelfs als hij niet sexy scenes maakt, tekent hij nog steeds magistraal.
De monsters zijn leuk gedaan, de slechteriken zijn duidelijk enger en griezeliger dan de goede monsters.
Ook de karakter-designs van de karakters zijn super. Dex is precies zoals je hem zou verwachten, net zoals Evi en Dex zijn grootouders.

Ik zou dit boek ook zeker aanraden.