Wat zou jij doen als je eens wat rust wilt in je leven? Nou, Odile weet het wel. Die laat zich gewoon, hap, slik, opeten door een krokodil.

Een heerlijk nonsens boek, ja het is gewoon zo. Een levende krokodil zonder bescherming met zelfs allerlei potjes en dekentjes en zo binnen zich? Of dat iedereen er zo’n heisa van maakt en zelfs een goochelaar inhuren? En dan het einde? En nog tal van andere voorbeelden? Nonsens. Maar wel leuke nonsens.

Nou moet ik wel zeggen dat ik het wel lekker vond dat Odile werd opgegeten, want een vervelend mormel is dat zeg. Oh boohoohoo je ouders willen dat je gewoon gezond blijft, dus sjaal, oh boohoohoo je moet naar een superleuk museum, oh boohooo, je ouders geven om je, wat heb jij het zwaar zeg. Arm, arm kindje. *rolt met haar ogen. Mijn God, je mag blij wezen dat je ouders zo om je geven. Dat ze van alles met je doen. Treurig kind. Sorry hoor, ik snapte gewoon niet waarom Odile zo zat te zeveren. Als haar ouders haar nou mishandelden, of onaardig waren, dan had ik nog wel gesnapt dat ze misschien weg wilde, maar nu? Nee.

Ik vond de ouders echt super, eerst probeerden ze nog Odile uit de krokodil te krijgen, maar al snel lieten ze haar er maar in en kwamen gewoon vaker langs om met haar te praten.

Het einde? Tja, voorspelbaar (nou ja, dat ene stuk, de allerlaatste pagina’s daar moest ik toch even om giechelen).

Ik vond de tekeningen wel erg leuk gedaan. Vooral de vele patroontjes op van alles en nog wat (zoals de kledingstukken die mensen dragen, of die hoedjes in de hoedenwinkel).

Ik kan het boek helaas niet heel hoog raten, want Odile. Maar voor de rest is het boek heel erg leuk en heb ik zeker genoten. Als Odile gewoon lief was had ik het boek zeker 4.5 sterren gegeven.