Mammoeten, ziekte, toverij, en ook nog eens een berg verdriet.

Het derde deel alweer in de FRNK serie, en ik vind hem nog steeds best leuk.

Ditmaal moet Frank ook gaan jagen, maar ja, Frank heeft het er erg moeilijk mee. En ik kan me dat best voorstellen. Het eten wat wij eten is gewoon al kant en klaar, en al weet je dat het van een dier komt, jij was niet degene die het dier moest doden. Maar in deze tijd, waar je geen kant en klare maaltijdjes hebt is het jagen of vegetariër worden. Van wat ik zie neigt Frank steeds verder naar het laatste. En ik kan me dat heel goed voorstellen. Eerst zien we hem nog jagen, maar daarna, met de hulp van Iihaa, gaat hij op zoek naar planten en vruchten die hij kan eten. Die hem tenminste een beetje voeden.

Ik vind het nog steeds hilarisch dat ze soms volle zinnen kunnen zeggen, maar de volgende keer opeens niet of amper. Zelfs al gebruiken ze dezelfde woorden. 😛

Tuurlijk, ik snap dat die stam nooit met de microben/bacillen in aanraking is geweest ziek wordt, maar geloof me, het zal echt niet alleen aan de muntjes liggen hoor. Ja, die zullen zeker het nog versneld hebben, maar ik denk dat de stam al ziekig was door Frank die al zat te niezen aan het begin en dat met die bacillen/microben het gewoon nog erger is geworden. En gefeliciteerd, je zit in de prehistorie dus veel succes om medicijnen te vinden. Ik vond het wel erg dapper van Frank dat hij dus naar de vijand van de stam ging om hulp te halen. Hij is inderdaad de enige die de stam (en zijn eigen vrienden) kan helpen.
Ik vond het wel interessant om te zien hoe ze probeerden (zowel Frank as Leonard) om iets te vinden, en dus uiteindelijk op Frank’s nieuwe vriendje, de mammoet, kwamen. Gelukkig was er toch een andere manier, en ja, zo werkt vaccinatie. Klinkt heel gruwelijk, vooral voor iemand in die tijd.

Het einde? OMG, ik zat een potje te huilen want het was zo droevig. Ik had het zeker niet zien aankomen, wat een klap voor de stam. Ik vond het wel erg mooi dat Frank dat voorstelde, en ook al vond de stam het vreemd, ze leken het uiteindelijk toch te waarderen.

Dus geen oorlog zoals ik eigenlijk had verwacht, maar ook nog steeds niet veel over Frank’s ouders of hoe hij ooit nog terug zal kunnen. Hopelijk zien we wat meer over dat in het volgende deel. Al krijgen we maar een kleine aanwijzing, ik zou het al erg leuk vinden. Ook voor Frank.

Een goed deel, ik heb er zeker van genoten (en gehuild). Ik hoop dat deel 4 snel uitkomt.