Review for De keukenprins van Mocano: De grote ontsnapping
Een nieuw avontuur voor Max. Een enge directrice, een gebroken been, spruitjes (heel veel spruitjes), nieuwe vrienden, een auto achtervolging, en nog veel meer!
Ik ben elke keer weer superenthousiast als er weer een nieuwe Keukenprins van Mocano verschijnt. Deze boeken zijn gewoon zo verslavend, wanneer je begint kun je niet ophouden met lezen.
Het begint al met een klap, als Kokkie uitglijdt over een walnoot (Stefaannnnnnnnnn kijkt met een boze blik) en naar het ziekenhuis moet. Vanaf dan komt Max’ leven in een stroomversnelling als hij wordt weggescheept naar Het Instituut (ja, het is net zo enge plek als de naam doet denken). Ik vond het wel maf dat de gevangenisdirecteur er niet tegen in ging, Max had toch ook even bij Trixie kunnen logeren? Maar ja, ach, dan hebben we niet zo’n leuk en spannend verhaal gehad, dus maar goed ook dat de directeur niks heeft gedaan. En ik gok dat zelfs een directeur niet tegen een vrouw als Gribbel had kunnen gaan. 😛
Het Instituut was een plek waar je meteen kon zien dat je daar niet als kind heen wilde. Grijze muren, uniforms, een kaalgeschoren hoofd, en (ook al hou ik van spruitjes) krijg je elke dag spruitjes of iets anders wat totaal niet meer eetbaar is. De lessen die je daar krijgt zijn ook al van de ergste soort, van het soort waardoor kinderen gewoon geen zin meer hebben in leren.
Het was een ongelukkige plek, en daarom was het maar goed at Max er was, en ook snel vrienden werd met El Sid. Max, ondanks dat hij zich niet erg gelukkig voelt, boos is en ook verdrietig (en Kokkie mist), probeert er toch iets van te maken. Spruitjesgevecht? Sure, waarom niet? Cakes bakken? Lekker! En natuurlijk gaat hij proberen te ontsnappen, het is Max. Al moet hij soms diep zoeken om zijn leeuw te vinden.
Ik vond dit stuk (aan het begin) ook leuk, Max verteld ons over de karakters en wat verhalen, en vervolgens zegt hij dit: “Die avonturen vertel ik aan Mathilda, die ze opschrijft zodat jullie ze kunnen lezen.”
Ik vind Mathilda’s slechterikken ook altijd heerlijk, ze zijn gewoon zo lekker ouderwets slecht of gemeen. Zoals Bambino die niet van kinderen (of eekhoorns) houdt en Max wegstuurt. Nou is Bambino niet compleet een slechterik, ik kan me voorstellen dat hij misschien niet gelukkig is dat hij opeens ergens moet koken en opeens is er een loslopend kind. Maar dan nog hoeft hij niet zo gemeen te doen.
Maar de directrice. Gronda Gribbel? Ja, ja, die is echt lekker slecht. Het deed me denken aan slechterikken in Roald Dahl’s boeken, en ook nog wat andere oudere kinderboeken (en heel misschien ook nog een handje nieuwere boeken). Ze is het soort type dat je gewoon niet als directrice wilt hebben in een kindertehuis. Iemand die je gewoon vieze bonbons met brandend spul geeft, of je laat rennen op loopband voor een hele dag (en langer). Ze had zelfs een evil laugh om het nog even helemaal af te maken! En dan is er nog haar uiterlijk.
De latere stukjes waren nog spannender, en ik vond het superleuk wat Trixie deed. Ga ervoor meid! Je bent geweldig, en ik vond haar zo lief samen met Max. 🙂
Hilarisch om te zien dat de administratie niet alleen in de echte wereld zuigt, maar ook in deze boekenwereld. Nou hoeven wij tenminste niet 12 uur te wachten om bij een loket te komen, maar soms voelt dat wel zo gegeven alle rompslomp. 😛
En dan is er nog het einde, wat een geweldig einde. Ik ben superblij voor iedereen en ik moet zeggen dat ik wel even een traantje wegpinkte om wat daar gebeurde. Ja, ik zou nog meer kunnen vertellen, maar ik hou het lekker geheim.
Natuurlijk was het boek wederom heerlijk geillustreerd door de geweldige Georgien Overwater. Ze weet echt precies de karakters te tekenen, haar Gribbel was perfect, en ook Bambino was erg goed getekend. En dan zijn er nog de tekeningen van Het Instituut. Je wist door Mathilda’s woorden dat het geen leuke plek was, maar met Georgiens tekeningen wordt het allemaal nog een beetje erger. Plus ik moest echt lachen om hoe groot Kokkie’s gipsbeen was (vooral gegeven dat ze eigenlijk hele kleine beentjes heeft).
Dus dit was een heerlijk boek weer! Ik heb echt genoten, lag regelmatig dubbel om de maffe dingen die er gebeurden. Er was lekker veel spanning. Ik kan niet wachten om te zien wat voor avonturen er gaan gebeuren in het volgende deel. Zullen we ooit Max zijn ouders zien?