Weet je nog? Wij twee op pad? We maakten een tochtje door de stad.

Ik vond de cover echt prachtig, dus dit boek moest maar met me mee toen ik hem bij de bibliotheek zag. Uiteindelijk, nu ik hem heb gelezen, moet ik zeggen dat ik het wel leuk vond, maar het rijmen werd erg vervelend, en de perspectieven/proporties van gebouwen/dingen/mensen waren wat vreemd.

In dit boek zien we de stad ontwaken, we zien een klein konijn met zijn moeder door de stad lopen. Op weg voor een lekkere pannenkoekontbijt, een briefje op de bus, een ziekenhuisbezoek (is dat oma/opa?), en ook nog eens een leuk boek lezen bij de bibliotheek. En dan gebeurt er nog veel meer. Het kindje maakt van alles mee, en de stad zit vol met van alles en nog wat. Hij ziet treinen, bussen, ongelukken, bloemen en groenten.

Het boek rijmt, of wel, het probeert dat te doen. Ik moet zeggen dat ik het soms net niet heel leuk vond, het kwam mij net iets te vaak over alsof de schrijvers random wat woorden bij elkaar hebben gegooid die bij het thema pasten van de pagina’s.

En volgens mij mogen dieren gewoon niet autorijden. Kom op, die ene had allang kunnen remmen want die boeken zie je echt wel liggen op het zebrapad. Maar later zien we dezelfde idioot betrokken bij een ander ongeval.

Zoals ik al zei perspectieven en proporties zijn af en toe helemaal verkeerd. Zoals met dat brood dat op de 1ste verdieping aan een bus met scholieren wordt gegeven. Of dat station dat bijna net zo hoog is als de trein.

Maar verder was het wel leuk, er is veel te zien en beleven op elke plaat. En als je de perspectieven/proporties even weglaat dan is de tekenstijl erg leuk. De dieren zien er echt grappig en schattig uit. Er zijn bergen details dus je kunt het boek nog een keer lezen en waarschijnlijk weer nieuwe dingen ontdekken.

Ik zou hem dus aanraden!