Ik zag dit boekje bij een thema tafeltje met allerlei boeken voor 4 en 5 mei. De meeste had ik al eens gezien/trokken niet zo mijn interesse, maar toen kwam ik dit boekje tegen. Ik flapte het open en ik wist meteen, deze moest met me mee. Deze moest gelezen worden.

Dit boek bevat gedichten. Over Ida Vos, over de klas waar ze in zat toen ze klein was, die klas van 35 waarvan maar 4 kinderen de oorlog hebben overleefd. En ik moet even dat gedicht hier neerzetten:

Vijf en dertig kinderen zaten in mijn klas.
Vijf en dertig joodse kinderen.
Slechts vier van hen mochten volwassen worden.
Eén van die vier ben ik.
Deze bundel draag ik op aan één en dertig vermoorde kinderen.
Zij hebben geleefd… héél even maar.

We lezen over de kampen, over vergast worden, over de trein naar de dood, het liedje dat werd gezongen, over onderduiken, over heel veel meer afschuwelijke dingen.

Naast de gedichtjes staan korte stukjes tekst om wat meer informatie te geven.

De gedichtjes varieren van kort naar wat langer. Soms maar 4 regels, soms 10. En ze zijn allemaal stuk voor stuk hartbrekend. 🙁 Echt, hou een doos met tissues in de buurt, die heb je wel nodig.

Er zat bij mijn editie ook een cd, ik heb hem niet geluisterd want tja, het was 11 uur ‘s avonds en ik ben niet echt van de playlists die bij boeken horen (ook omdat ik toch al wat sneller lees en ik dan al door het specifieke stuk heen ben voor het liedje er is). Ik luister liever of naar niks of naar mijn eigen muziek.

Ik zou dit boek zeker aanraden. Lees dit. Het is hartbrekend, verscheurend, en ik zou ook zeggen, dapper. Dapper dat ze dit heeft geschreven.