Helaas, ondanks de fantastische blurb, toch niet zo goed als ik had gehoopt. Nog steeds een leuk boek, maar ik had gewoon meer verwacht. Meer spanning, meer griezelige dingen.

Ik kijk toch altijd weer uit naar Rom Molemakers boeken, en toen ik de blurb voor deze zag wilde ik hem nog meer lezen. Ik heb hem lekker gelezen terwijl ik lag te zonnen (heerlijk weer hier), en er waren momenten waar ik OHHH ging, maar ook heel wat momenten dat ik toch moeite had met lezen.

Dat kwam mede doordat het eigenlijk nou niet zo spannend was, en er eigenlijk 3 verhaallijnen zijn waarvan 2 met elkaar kruisen. Grace die wil wegkomen van het eiland, ze is bijna 18 en ze kijkt reikhalzend uit naar die dag. Dan kan ze eindelijk weg. Deze laatste dagen zijn een hel want iemand is erachtergekomen dat ze halfnaakt heeft geposeerd voor een schilder genaamd Lodewijk. Ze heeft niet alleen problemen met haar ouders (en dan vooral haar vader), maar ook het hele dorp vindt het blijkbaar leuk om haar fouten extra uit te vergroten. Ze kan dus niet wachten tot haar verjaardag. Weg, op naar haar vriendin die nu op het vasteland woont.
Dan is er een verhaallijn over Lodewijk, wat is er met hem gebeurd? Wie heeft zijn huis in de fik gezet? Deze verhaallijn loopt weer samen met Grace.
En dan is er het stuk verhaal over die vreemde gebeurtenissen, die heel teleurstellend zijn. Vooral als je dan de blurb leest en denkt dat het dus een superspannend, eng, mysterieus iets is. Ik had gehoopt op iets magisch, iets wat niet te verklaren was. Maar nee. Helaas niet. Ik vond deze verhaallijn in het begin wel leuk en ook best wel spannend, maar helaas ging het snel bergafwaarts en dat werd ook niet geholpen door de saaie uitleg en nog wat andere dingetjes werd deze verhaallijn juist een van de saaiste. 🙁

We hebben 3 (en later nog een 4de) POVs. Haroun, de jongen van het vasteland die op werkweek naar Welvum komt met zijn klas. Ik vond hem het leukst. Hij was stoer, maar ook lief, en ik vond het erg leuk om te lezen over hoe hij verliefd werd op Grace. Ik vond het wel sneu voor hem hoe de mensen op het eiland reageerden op zijn huidskleur/het feit dat hij Moslim is. Kom op mensen, we leven in 2018, niet in 1700. 😐
Hij was ook dapper dat hij probeerde te helpen met Grace, maar ook met de gebeurtenissen die op het eiland gebeurden.

Dan is er Wessel. Ik weet nog steeds niet of ik hem leuk vond. Hij is best snel jaloers en dat is toch een eigenschap die ik minder vind in een karakter. Tuurlijk, het maakt ze menselijk, maar dan nog. Ook vond ik af en toe dat hij een beetje overdreef, zoals met zijn zus. Ik snap dat je denkt dat x en y is gebeurd, maar misschien gewoon eens wat verder nadenken en niet meteen conclusies trekken omdat ze is meegegaan met een vreemde groep mensen.

Grace! Ik moet zeggen dat ik deze meid wel top vond. Ik moest wel even wennen aan haar, ik vond het vooral vreemd dat ze maar gewoon halfbloot voor iemand ging zitten, en dat ze dat normaal vond. Ook hoe ze zich gedroeg naar mensen was een beetje eh. Maar later zag ik een leuke meid die gewoon het zat was met haar leven op het eiland. En dat kon ik me voorstellen. Het moet toch wat zijn om op zo’n klein eilandje te zitten met zo weinig mensen. Je kunt waarschijnlijk amper iets doen of iedereen weet het al. Ik vond het heel moedig dat ze gewoon de stap ging maken, dat ze gewoon naar het vasteland ging. Het gewoon ging proberen.

Sara (de zus van Wessel) krijgt ook nog een paar stukjes, vanuit haar POV zien we de waarheid achter de mensen die iedereen rond ziet lopen, maar die steeds verdwijnen. Ik vond het wel leuk dat de schrijver haar een POV gaf en via haar dus de waarheid liet zien, want ik weet niet of het had gewerkt vanuit een van de andere 3 karakters die we hadden.

Het einde was verdrietig, maar ook mooi. Ik ben blij voor Grace, voor Haroun, en ook voor Wessel. Zie je nou jochie, je hoeft echt niet zo jaloers te zijn op alles.

Dus ja een boek wat wel wat leuks had, en ik heb ook wel genoten hoor ondanks dat het af en toe niet zo spannend was. Daarom geef ik hem ook 3 sterren.