We noemen hem Johannes. Johannes de parkiet. Hier begint zijn verhaal.

Tja, ik viel eerst helemaal voor de cover, wat was die mooi getekend zeg, prachtig gewoon. Net alsof het kleine parkietje zo, hop, uit het boek zou vliegen. Daarna, toen ik de blurb had gelezen, was ik nog verder geinteresseerd.

Ik moest wel even wennen dat dit een prentenboek was, maar ook weer niet. Of in ieder geval, het is niet zoals de meeste prentenboeken. Waar de meeste prentenboeken of geen tekst hebben of maar een klein beetje, heeft deze best wel wat. Ik weet dan ook niet of het helemaal voor de leeftijdsgroep is bedoeld die ook prentenboeken leest of eruit wordt voorgelezen. Misschien toch ietsje ouder, ook vanwege de woorden.

Het verhaal zelf? Tja, ik snap niet waarom de eigenaar gewoon al die vogels bij elkaar gooide. Ik snap dat je een mooie voliere hebt en die graag wilt vullen, maar ik vond het wel een beetje sneu voor Johannes (en misschien zelfs nog voor de andere vogels, maar ja, daar zien we niet het POV van). Hij kreeg amper kans om te wennen. Het ene moment was hij heerlijk alleen, en het volgende waren er vreemdelingen (en nog eens hele grote vreemdelingen wat best eng is), en heel ander voer (moet je ansich niet langzaam het voer veranderen als je vogel ook aan iets anders is gewend, ik weet dat het wel zo werkt met andere diertjes). Ik kan me best voorstellen dat Johannes zich gedroeg zoals hij deed. Natuurlijk gok ik dat de auteur het heel wat dieper bedoelde (dat je je meer moet open stellen voor anderen/vrienden maken met wat je niet kent), maar ja, voor mij, als dierenliefhebber was ik het vooral eens met Johannes en dit is niet hoe je dieren behandelt.

De tekenstijl heeft het boek echt gered. Waar ik op een gegeven moment gewoon mijn ogen zat te rollen om het verhaal, genoot ik van de machtig mooie illustraties. Deze illustrator heeft de vogels echt mooi getekend, heel erg levensecht. Zoals ik al zei over de cover, maar dit telt nu ook voor alle pagina’s, het was alsof ze elk moment konden wegvliegen, of dat ik ze kon horen. Prachtig!

En ja, het einde was wederom weer typisch voor een kinderboek, en de 180 graden die Johannes omsloeg… eh.

Dus ja, 3 sterren is alles wat ik wil geven. Het idee is leuk, maar de executie is toch niet helemaal lekker gegaan. En de tekeningen zijn hetgene wat mij heeft vastgehouden en waardoor ik bleef lezen tot het einde.