“Ik was het niet, hoor, oma. Het was STOUTE IKKE.”

Zeg hallo tegen Antonia, of Toontje zoals iedereen haar noemt omdat ze een stoer en pittig meisje is. Toontje heeft iets wat heel veel kinderen hebben, een denkbeeldig vriendje. Helaas is haar denkbeeldig vriendje nou niet de liefste. Ze heet dan ook Stoute Ikke. Telkens als er koekjes worden gejat, of gekladderd op dingen, dan wijst Toontje naar haar “vriendin”.

Ik vond het boek heerlijk om te lezen, ik vond het ook erg leuk dat Stoute Ikke niet alleen een schaduw was, maar ook gewoon los kwam van Toontje, en dat ze ook gekke bekken trok, of lekker meedeed met Toontje. Dat is toch een leuk extraatje. Ik heb al meer boeken gelezen met denkbeeldige vriendjes, maar vaak zijn die gewoon onzichtbaar. Dus pluspuntje voor dit boek.

Het einde, tja, ik wist al wat er ging gebeuren dankzij spoilers op het internet (want tja, het boek voegt zichzelf niet toe op Goodreads en dan kom je toch dingen tegen). Ik vond het nog steeds leuk om te lezen, en ik was ook zeker heel trots op Toontje. Goed zo meisje!

Ik vond het wel behoorlijk slecht van de ouders dat ze de schoonmaakmiddelen a) beneden hadden staan b)in een kast die makkelijk open te maken is. Misschien, vooral als je kind Toontje is, het allemaal bovenin leggen en op slot gooien? Of moeilijk open te maken in ieder geval?

Aan het einde is er nog nuttige informatie voor ouders/verzorgers over denkbeeldige vriendjes en hoe het geweten zich ontwikkeld. Ik vond het wel redelijk interessant om te lezen.

Ik vond de tekenstijl van het boek erg leuk gedaan. Zoals ik al eerder zei, top dat ook de denkbeeldige vriendin aandacht krijgt.

Dit boek is dus ook wel een aanrader.