Een mooi, moedig boek over wat er gebeurt als een 19-jarige jongen blaaskanker krijgt.

Ik moet zeggen dat ik het boek eerst teruglegde toen ik hem bij de bibliotheek zag. De cover riep me niet echt. Maar toen pakte ik hem toch op, las de blurb en wilde ik het boek meteen lezen. Ik heb altijd al een interesse in non-fictie strips.

Onze hoofdpersoon, Ramon, de broer van de tekenaar/schrijver, komt op een avond terug van hardlopen en plast een best grote hoeveelheid bloed. Je snapt dat hij meteen in de stress schiet, zou ik ook doen. Ik moest wel even lachen hoe zijn moeder (omdat ze sliep) er niet een twee drie om gaf, maar toen ‘s morgens hem uit zijn bed ligte en naar de dokter looste. 😛
Vanaf dat moment gaat alles van erg naar erger. Onderzoek naar onderzoek tot we uiteindelijk bij de diagnose komen.

Gelukkig heeft hij geweldige vrienden die er voor hem zijn (ik was even bang op een punt dat ze misschien nee zouden zeggen), zijn school probeert ook voor hem van alles te regelen. Zijn moeder is overal bij en zorgt super goed voor hem. En ja, zijn broer, tja, ik kan me zijn reactie wel voorstellen.

Af en toe liep de tijd een beetje snel, en soms leek het wel alsof alles zo een twee drie werd opgelost. Niet echt wat ik normaal zie bij kanker. Ik snap natuurlijk dat je niet alles kan laten zien, maar ja, ik had graag wat meer diepgang gezien.

Het einde was ook best onverwacht. Gegeven wat daar gebeurd had ik nog een paar pagina’s meer verwacht.

De tekenstijl was best goed uiteindelijk.

Ja, ik zou dit boek aanraden. Het was heftig, mooi, af en toe moest ik een traantje wegpinken.