“Wat is je grootste angst?”

Pijn, het nieuwe boek door Mel Wallis de Vries, ik MOEST hem gewoon hebben. En deze was weer heerlijk spannend.

We zien het verhaal door de ogen van Mandy, maar tussen haar stukjes door zitten ook de meiden die gekozen zijn door de Snapchat Killer. Ja, dat is de naam van de moordenaar, want hij zet de laatste momenten van deze meiden online op Snapchat, Instagram, Whatsapp, Youtube. De stukjes met de meiden waren spannend, eng, en ik zat zelf ook al om me heen te kijken om te zeker te zijn dat er niet iemand achter me stond. 😛

Maar de killer is niet het enige wat in dit boek gebeurd. We zien ook Mandy’s leven. Hoe zwaar ze het heeft nu haar moeder stervende is (want dat weet je al vanaf het begin, en met elke pagina die over de moeder gaat zie je het gewoon slechter en slechter gaan), ze durft bijna niet meer naar het ziekenhuis te gaan, bang voor haar moeder, bang dat haar moeder overlijdt, hoe alleen ze zich voelt, hoe ze verwarrende gevoelens heeft voor Puck, maar ook Axel leuk vindt. Ja, Mandy’s leven zit vol met allerlei dingen, en ze heeft nu niet echt iemand om echt mee te praten. Ja, Axel, want die heeft een zelfde soort situatie gaande, alleen is het zijn vader. Maar Puck? Of Mandy’s andere vriendinnen? Nee. En dat vond ik wel jammer. Haar zus Nina? Wel die is voornamelijk een chaggie meid die erg bazig is over haar zusje (en zoals je al kan raden, ik mocht haar dus niet).
Ik vond de stukjes met Axel wel ietsje té, maar misschien is het wel omdat ik niet meteen met iemand in bed spring. 😛

Ik weet nog niet wat ik van de vriendinnen moet denken. We zien voornamelijk Mandy’s relatie met Puck, en ik vond Puck maar een tikkeltje té irritant. Hoe ze echt alleen zichzelf zag, maar ook hoe ze reageerde op Mandy en haar verdriet. Goed, ik moet zeggen dat ondanks dat ik die twee wel bij elkaar probeerde te krijgen.

Al die redenen waarom de Snapchat Killer het heeft gedaan? (En ook wie hij is trouwens, ik had echt geen idee wie het was tot het einde.) Sorry, maar wat een BS was dat zeg. Ach gut gut, heeft een meisje je toch niet leuk genoeg gevonden en je dus gedumpt? Wat vreselijjk, welkom in het echte leven. Of nee, dat meisje wil je niet meer zien? Heb je al gedacht haar minder te stalken? En ach nee, dat rijke meisje gunt je geen blik waardig, wat afschuwelijk. En dan Mandy, heb je je al bedacht dat ze op die afdeling is voor een reden. Dat die blik die jij dacht als afkeer misschien iets anders was, dat hoe jij eruitziet iets bij haar opbracht wat erg dicht bij huis kwam? Bij haar moeder die op sterven ligt? Maar nee, nee, je denkt alleen aan je eigen fucking zelf. Bah. En ja, ik vind de eerste reden ook nou geen reden om iemand te vermoorden, maar die meid heeft nog iets gedaan wat noteworthy was en echt kwetsend was, de rest was gewoon omdat meneertje butthurt was over dingen. Ach gut gut gut. Wat heb je het erg zeg. Mijn leven eindigt dus ik neem mensen maar lekker mee. Ja joh. Bah, wat een walgelijke mannetje. En wat een kutredenen. Maar ach, je bent hopeloos of je bent het niet. Sorry hoor, ik snap dat het zwaar poep is dat je doodgaat, en op zo’n manier, maar om dit te doen? Nee. Gewoon nee.

Maar ik heb zeker genoten van dit boek, ik vloog erdoorheen en het was echt razend spannend! Plus ik vond het ook wel interessant dat het dus niet alleen de moorden waren, maar dat we ook nog ziekte, alleenheid, vriendschap, verwarrende gevoelens kregen.

Ik zou dit boek ook zeker aanraden aan iedereen. En ik kan niet wachten op de volgende Mel Wallis de Vries!