Eén Blauw Beest, één Buitengewoon Stout meisje, wat kan er toch mis gaan? 😛

Ik was eerst een beetje bezorgd, hoe stout was Esmeralda? Was ze stout maar nog steeds grappig? Of zou ze stout en vervelend zijn? Wel, mijn antwoord is: Stout en heel grappig. Ik kon niet boos op haar zijn. Ik vond het meer hilarisch om te zien wat ze allemaal deed en hoe haar ouders alleen maar tegen haar zeiden dat het niet mocht (en niks meer).

Maar de ouders zijn toch niet zo zacht als ze lijken wanneer ze Esmeralda met haar bed (en arme teddybeer) in de zee zetten, waarnaar ze wakker wordt op een onbewoond eiland. En het blijkbaar totaal niet erg vindt dat ze nu op een plek is ver weg van haar ouders.

We ontmoeten het Blauwe Beest en hij is net zo erg als Esmeralda (als niet erger). Ik lag dubbel toen Esmeralda deed alsof ze zo netjes en beschaafd was. Dat arme Blauwe Beest. Opeens moest hij eten met vork/mes (nou ja, stokjes), en netjes lopen.

Wat daarna volgt? Tja, veel hilariteit! Ja, ik ga je niet alles vertellen wat er in dit boek gebeurd. 😉

Het Blauwe Beest en Esmeralda passen perfect bij elkaar, en ik vond het erg leuk om ze samen te zien.

Ik weet niet wat ik vond van het einde. Aan de ene kant vond ik hem erg grappig, maar anderzijds vond ik het ook wel meh. Plus ik vond het maar vreemd dat geen van beiden het erg vond wat er gebeurde.

De illustraties zijn prachtig. Er zijn veel details (die je niet altijd wilt, gegeven wat ze daar op dat eiland eten), mooi kleurgebruik, en het Blauwe Beest en Esmeralda zijn getekend zoals ik ze zou verwachten als ik alleen de blurb had gelezen en niet had gekeken naar de plaatjes.

Ik zou dit boek zeker aanraden. Waarschuwing: Je zult regelmatig dubbel liggen van het lachen.