Het is tijd voor boodschappen met moeders, maar wat ziet onze krokodillenjongen toch steeds? (Hint, kijk naar de cover.)

Een boek over een krokodillenjongetje dat van alles ziet, en zijn moeder die overal haar oogjes dicht had. Met een teleurstellend, en enigszins vreemd einde.

Het boek begint leuk, moeder en zoon gaan lekker winkelen, moeder maakt zich zorgen of ze x, y, z, en nog een heel nieuw alfabet aan dingen wel heeft gedaan. Ondertussen zien we haar zoontje wijzen naar verschillende dingen. Wij als de kijker zien steeds een klein stukje van wat het is, nou ja, als je de cover hebt gezien weet je al lang wat het is (jammer hoor).

En tot daar was het goed (wel een beetje herhalend, maar ach, het is een prentenboek dat is blijkbaar heel normaal). Helaas vond ik het stuk aan het einde, waar dus eindelijk die blinde kip van een moeder haar ogen opdoet (echt die vrouw heeft de hele reis niet een keer haar ogen open gehad), niet zo leuk en ook een beetje vreemd.

Zo het jochie wist al die tijd al dat het x was die hem volgde/wat hem achtervolgde? In ieder geval die impressie heb ik wel. Dus ik vind het wel vreemd dat hij steeds blijft vragen: Wat is dat? Kom op, als je het al weet….  En ook snap ik niet wat er nou zo eng/verrassend/vreemd is aan een T-rex en hoe je niet eens weet wat het is. Is het in die wereld zo speciaal om een dino te zijn? Zijn er nog andere dinos in die wereld? Ja, ik weet het, ik overanalyseer het waarschijnlijk, maar het valt gewoon teveel op.

De tekeningen waren zo zo, het kon wel wat meer details gebruiken. Ook de achtergrond was best simpel, daar kan toch wat meer mee gedaan worden.

Zou ik het boek aanraden? Tja, geen idee, het heeft goede momenten, maar ook genoeg niet zo goede momenten.