Het supergeheime dagboek (nou ja, zo geheim is ie niet, iedereen weet dat ze steeds in iets zit te schrijven. :P) van Polly Price is een grappig boek met een leuke hoofdpersoon, maar een irritante moeder. Volg haar naar Amerika, en zie haar huis overhoop worden gehaald voor een interview.

Ik kwam laatst bij de bibliotheek deel 2 tegen (ook al wist ik toen niet dat het deel 2 was, of ansich dat het een boek in een serie was), en ik vond het er erg leuk uitzien dus moest ie maar mee. Uiteindelijk een paar dagen later, vond ik bij een andere bibliotheek ook deel 1 (die was alleen heel wat minder).

Ik heb voor elk boek een korte review geschreven. Note: ik heb eerst deel 2 gelezen en daarna deel 1 (zie reden daarvoor hierboven).

Mijn Supergeheime Dagboek: Op toneel in Amerika: 3 sterren. Het eerste boekje in de serie (in ieder geval dat moet wel), en ik moet zeggen dat ik het best leuk vond, maar ik me afvraag waarom die vrouw nog moeder mag zijn. 😐 Ze is gemeen, ze zegt dingen die je echt niet tegen een kind hoort te zeggen, ze zorgt niet eens voor het kind (sorry, wat zij doet noem ik nou niet zorgen), en haar leuke dingen gaan boven die van de wensen van het kind. Sneu persoontje hoor. 🙁
Plus we hebben nieuwe karakters en mijn gruwelijke grutjes wat waren dat verschrikkelijke mensen. Aurora en Ophelia waren vreselijk. Donna ook, die kwam gewoon met alles weg vanwege haar tante. Will was zo-zo.
Ik vond het nog steeds leuk om te lezen hoor, maar ik had gewoon zo’n medelijden met Polly. 🙁 Arm kindje.
Het boek was wel leuk gemaakt, met foto’s, verschillende papiertjes (als Polly haar dagboek niet bij zich had), dingetjes die ze vond in Amerika, en meer. Ik heb alleen een vraag, is Polly’s haar nou blond of bruin? Want dat wisselt echt per foto…
Ik weet niet of ik nog deze serie verder ga lezen.

Mijn Supergeheime Dagboek: Reality-tv: een nachtmerrie!: 4 sterren. Mijn hemel, ik blij dat ik dit boek heb meegenomen uit de bibliotheek! Wat was dit leuk zeg. Polly was een geweldig leuk meisje wiens leven helemaal overhoop wordt gehaald door haar ma en haar ma’s lifecoach (een onuitstaanbaar persoon genaamd Vanilla). Ik was heel blij met Polly’s down-to-earth personage.
Chelsea was een superlief meisje, en wat was ze dapper!
Ik was alleen best wel gefrustreerd met het feit dat die moeder zo haar dochter mocht behandelen (en dat ze het blijkbaar niet erg vond dat Vanilla mee deed). Haar maar in een kast (die eigenlijk een kamer hoorde te zijn) schoof, haar telkens probeerde te verstoppen, en oh ja, als er dan wat gebeurd met dochterlief wel boos wordt maar verder geen enkel dropje actie onderneemt (want waarschijnlijk breken haar nageltjes dan).
Het boek zit vol met stripjes/illustraties/foto’s en meer. Het is een echt dagboek!
Ik moet wel even lachen hoor om 1 dingetje. Aan het begin zien we dus een zogezegd fotootje van Polly en haar vriendinnen, maar aan het einde van het boek zit wederom een foto van Polly alleen dan een totaal ander meisje met bruin, in plaats van blond, haar. Weten jullie al wie Polly is? 😛