AEen monsterlijk goed boek! Dit keer met een goede ouder die wel zijn kind gelooft (dat was niet het geval in Harmen van Straatens vorige boek).

Het boek deed me sterk denken aan een Roald Dahl boek (vooral vanwege de Beukers die echt zo uit een boek van Roald Dahl hadden kunnen komen).

Het was ook erg spannend, maar ook ontroerend en verdrietig (rouw, gepest worden en wat je daar tegen kunt doen (briljante oplossing aan het einde), weer een gezin vormen), en ook erg grappig (ik lag af en toe best dubbel).

De monsters waren erg grappig, en ik lag regelmatig dubbel om hoe ze waren. Dit zijn de monsters? Deze angsthazen? Nou ja, ik zou ook angstig zijn als ik de laatste van mijn soort was en er mensen rondlopen die je beuken tot je niet meer bestaat.
Ik vond het wel vreemd dat de monsters dachten dat onze hoofdpersoon een Beuker was, terwijl ze toch net vertelden dat Beukers kinderen haten, en het lijkt me niet dat een Beuker dus een kind kan zijn. Maar ach, de monsters waren best watjes, dus ik gok dat ze het even waren vergeten.

Het einde was echt top. Ik hoop dat de monsters geluk zullen vinden, en dat Jesse ze weer zal zien.

Er zijn ook illustraties en ik vond ze fantastisch, ze pasten bij het verhaal + maakten het verhaal nog veel leuker.

Echt een aanrader!