Een heel goed boek over de jeugd/het leven van de Marokkaanse Salaheddine Benchikhi.

Over cultuurkloven, over school en excuusbriefjes (en een hilarische telefoongesprek als de leraar naar huis besluit te bellen), over familie (en over hoe het in het gezin er aan toe ging, echt die zus en broer van hem, geweldig!), over Marokkaanse gebruiken, en heel veel meer. Ik lag regelmatig helemaal dubbel. Zijn vrienden waren ook briljant.

Ik vond het ook wel tof wat hij deed voor Leon. Dat is echt superlief.

Het was echt heel interessant om te lezen. Ook zeker mooi dat hij ook terugkeek naar hoe het toen was voor Marokkanen en hoe dat nu is. Dat hij blij is dat hij in die tijd is opgegroeid en naar school is gegaan.

De schrijver heeft een goede schrijfstijl, het was alsof ik er gewoon steeds tussen stond, of dat hij tegen mij aan het praten was. Vind ik echt geweldig als dat gebeurd (en zoals je dus al kunt lezen, het gebeurd niet altijd).

Ik had in het begin af en toe wel een probleem met hoe we van de kinderjaren naar puberjaren en weer terug hobbelden, maar na een tijdje was ik er aan gewend, en moet ik zeggen, dat ik het zelfs wel leuk vond.

Ik zal dit boek ook zeker aan mijn collectie toevoegen (ik heb hem nu van de bibliotheek geleend).

Ik heb ook regelmatig stukken aan mijn vriend voorgelezen, en die vond ze ook geweldig. Hij lag net als ik vaak helemaal dubbel.

Het enige jammer, en waarom het boek niet 5 sterren is, was dat er hier en daar woorden stonden met cijfertjes er in. Ik had geen idee wat die moesten voorstellen, of hoe je het uit moest spreken, ik dacht dat iemand gewoon niet goed had opgelet met het boek editen (gegeven dat ik vaak genoeg mijn naam ook verpest zie worden). Later (nou goed, toen ik het boek uit had) kwam ik erachter dat er een woordenlijst was en dat die woorden dus echt ook woorden waren. Tja, toen had ik er niks meer aan.

Maar dat is echt het enige, ik zou verder dit boek aanraden. Het is een goed boek dat lekker wegleest en zeer interessant is en ook met humor is geschreven.