Ik heb nog nooit van Jiami gehoord (wat knap is gegeven dat ze blijkbaar in een flink aantal kranten/tv-shows, etc. is geweest), maar toen ik dit boek zag wilde ik het graag lezen. Ik ben altijd al geinteresseerd geweest in boeken over bloggen/vloggen, en ook boeken over anorexia vind ik interessant.

Dus meteen maar mee naar huis toen ik hem in de boekenwinkel zag. 😛 En ik ben echt blij dat ik dat heb gedaan, want dit boek was echt goed! Beter dan goed! Het was een heftig, mooi, sterk verhaal over een meisje, Jiami, die van een beetje afvallen in een enorme put van anorexia valt en echt moet vechten om niet verder te vallen.

Er zijn stukjes (in het zwart) waar de stem met haar praat, en zij met de stem, het zijn haar duisterste gedachten. Ja, ze heeft een stem in haar hoofd die verteld dat ze dik is, en lelijk, en veel meer. Het boek heeft zwarte pagina’s waar we de strijd in Jiami’s hoofd nog better zien. Langzamerhand als het boek wat verder gaat zien we de pagina’s verkleuren tot ze weer terug naar wit zijn. Die zwarte stukken waren echt heftig. Je ziet hoeveel Jiami weegt (en hoe het van normaal naar steeds en steeds minder gaat), maar ook hoe ongelukkig ze is. Dit zien we natuurlijk ook in de gewone stukken, maar het is nog beter te zien in deze donkere stukken.

De anorexia, en ook de strijd tegen anorexia was echt heftig. Af en toe moest ik gewoon even een traantje wegpinken. We zien hoe ze van een gezonde meid veranderd in een meid die niks durft te eten. Zelfs zover gaat dat ze op een koekje gaat stampen omdat het gewoon niet meer wil. We zien haar in klinieken, we zien hoe ze probeert beter te worden, maar ook weer gewicht te verliezen.

En niet alleen zien we hoe deze ziekte haar leven vernietigd, maar ook die van haar ouders. Vooral haar vader heeft een grote rol. Hij doet zijn best om zijn dochter te helpen. Je ziet zijn machteloosheid, zijn wanhoop wanneer niks wil werken, wanneer hij zijn dochter ziet krimpen, botjes tevoorschijn komen. Ik vond het echt top van hem dat hij er altijd was voor haar, en haar altijd hielp, zelfs er was toen ze naar het ziekenhuis moest en daar iemand nodig had die erbij was als ze ging eten.

Uiteindelijk gaat het toch weer wat beter met haar, en ik was zo blij aan het einde dat ze gewoon weer meer normaal kon eten. Gewoon bonbons kon pakken en niet meteen zich slecht voelde erover.

Natuurlijk krijgt haar blog ook genoeg tijd, we zien hoe ze van een paar volgers naar een paar honderd gaat, tot een paar duizend, tot ze allerlei dingen wint, praatjes mag houden, en nog veel meer. Hartstikke leuk voor haar, niet iedereen met een blog schopt het zo ver.
We hebben ook een aantal blog posts van haar in het boek, en ik vond het zeker leuk dat ze zijn toegevoegd.

Ik was wel verbaasd toen ze schreef dat ze dus gewoon random/ineens kadootjes toegestuurd kreeg, heeft ze dan haar adres/naam op haar site staan? (Handig….) If not: als ze het met die mensen heeft besproken zou ik het niet opeens noemen, en zie ik ook niet echt in waarom ze helemaal flipte toen ze haar eerste kadootje kreeg. 😛
Nog iets, ze schrijft dat ze een pakje met een notitieboek en pen heeft gekregen van het merk Livescribe (in ieder geval ik gok dat het Livescribe is, ik ga uit van het blogpost dat er na dat stukje kwam). Het vreemde is alleen dat ze in haar blogpost zegt dat ze het zelf had besteld. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat een meisje van 12/13 200 euro heeft voor een pen (en dan nog 25 euro voor het papier). Sorry hoor, maar toen ik zo jong was kreeg ik echt niet zoveel zakgeld. Dus het is een beetje apart.

Ik heb uiteindelijk maar 2 echte kleine puntjes die me opvielen. Nummer 1 was dat ik af en toe even het boek moest dichtdoen, of terugflippen, om te zien hoe oud ze nou was in het boek. Het meeste van het boek gaat over de tijd dat ze 12-14 jaar oud was, met het latere stuk dat ze 15 is. Maar ja, ik vond haar nou niet 12, of 13, of zelfs 14. Eerder 16/17 (wat ongeveer de leeftijd is dat ze nu is). Misschien komt het omdat ze nu pas haar verhaal heeft opgeschreven in een boek, of misschien iets anders.

Ik vond het enigszins ook wel jammer dat de tijd zo snel voorbij vloog aan het einde. Het 12-14 gedeelte heel erg gedetailleerd, want immers anorexia. Maar daarna schieten we al snel naar 15, 16, bijna 17. Ik vond het niet super erg, maar het is wel iets wat ik wilde vertellen in mijn review. Het viel toch wel erg op. Ik kan me voorstellen dat het was gedaan zodat ze kan vertellen hoe ver haar blog, haar hobby van coden is gekomen, dat was immers ook een belangrijk deel van het boek.

Maar verder was dit een supergoed boek. Ik zou het zeker ook aanraden aan iedereen. Wees gewaarschuwd je zult af en toe even een tissue nodig hebben want het is echt heftig.