Ik wilde deze al een tijdje kopen/lezen, maar ik kwam er maar niet aan toe. Uiteindelijk heb ik hem als een eigen kerstkadootje gekocht.

Het heeft eventjes geduurd voordat ik hem uit had, toch uiteindelijk maar 3 uur en 10 minuten erover gedaan in totaal, ik dacht dat het veel langer was. 😛 Maar er waren heel wat stukjes waar ik zo, swoosh, doorheen vloog alsof het niks was.

Tja, ik had net ietsje beter verwacht, er was zoveel hype over dit boek, en ik vond het nog steeds erg interessant dat hij eerst in mijn taal is uitgebracht, en dan later dus in Engels.

Waarom hij minder was? Tja, een bundeling van verschillende dingen. Er waren ook een berg goede dingen, dat is ook waarom hij nog steeds een 3.5 sterren heeft uiteindelijk.

Laten we maar beginnen.

Namelijk Scarlett. Scarlett, oh Scarlett. Ik mocht haar vanaf het begin eigenlijk al niet superveel. Je zus willen beschermen is een ding, maar haar totaal niks laten doen is een andere kant. Ik snap dat ze haar zus wilde beschermen, maar tja, je zus is ook volwassen en moet ook een leven kunnen leiden zonder dat jij als een waakhondje er bij staat.
En dat is ook een probleem in het hele boek. Het is leuk en superlief dat ze zo om haar zus geeft, maar ik had af en toe gewoon zin om Scarlett te schudden en te laten zien dat haar zus echt wel zelf weet wat ze wilt en kan doen. Dat ze zelf plannen heeft, en de bemoeizucht echt niks vindt. In plaats van dat Scarlett nou eens plezier had in het spel, want iedereen legde haar al uit dat het gewoon goed zou komen, ging ze steeds stressen, paniekerig doen, en ook bazig als iemand eens haar de ogen wilde openen. Het was echt reuze jammer want ik keek echt uit naar het spel, en ondertussen kreeg ik een zeurderige meid die blijkbaar niet wist wat lol was.

Ook het hele Scarlett x Julian gedoe was echt vreselijk. Ik keek zo uit naar dat die twee samen kwamen, lekker veel romantiek, maar in plaats daarvan krijg ik een tsundere karakter die van binnen Julian gewoon wil hebben, maar van buiten enorm krengerig gedraagt en alles wat enigszins lief is van Julian afzeikt.
Er waren wel wat romantische momenten, maar dat had alleen tot gevolg dat Scarlett zich weer in volle tsundere mode gooide. zucht Die meid weet echt niet wat eerlijk is. Oh boehoe, ik heb een verloofde (die je niet kent, en iedereen kan kwijlerige briefjes van liefde schrijven). Kom op zeg meid, je mag best eens wat lol hebben. Ik ben niet vaak van het bedriegen, maar ik tel dit niet echt mee aangezien ze nou niet echt een eigen zegje had over de verloving.
Het was echt een enorm gedoe en ik zat af en toe bijna te schreeuwen naar mijn boek dat die twee eens een goede portie knuffelen en zoenen moesten doen. Ze wilden het duidelijk allebei. Heel graag.

Het laatste jammere vond ik de beschrijvingen in het boek. Objecten, dingen die ze tegenkwam, echt alles werd met teveel woorden beschreven en af en toe zat ik gewoon met mijn ogen te rollen. Het was waarschijnlijk leuk bedoeld, maar het voelde gewoon net ietsje té voor mij.
“De grachten kronkelden als een lange appelschil om door lantaarns verlichte straten. De straten zelf stonden vol kroegen die roodbruine rook uitbraakten, bakkerijen in de vorm van cakejes, en winkels die als verjaardagscadeautjes in allerlei kleuren waren gewikkeld. Azuurblauw. Abrikozenoranje. Saffraangeel. Kattenstaartroze.

Zoals je al ziet, er werd van alles met een kleur aangeduid. In plaats van gewone kleuren leek het net alsof iemand een kleurschijf bij een tekenwinkel, of bij de GAMMA had gehaald en de kleuren die het mooist klonken had opgeschreven.

De vader was een goede antagonist. Ik mocht hem echt niet, maar hij voegde toch wel wat toe aan het verhaal, hij was een belangrijk deel van het geheel.

Legende, of in ieder geval, wie we zagen als Legende, en het hele mysterie om Legende. Dat was echt allemaal helemaal leuk. Ik had echt zoveel plezier in zien of we zouden uitvinden wie het was, en waarom hij dit nou allemaal deed. Iedereen was verdacht, en telkens als we een hint kregen dacht ik dat het x moest zijn, maar dat was dan weer niet waar. Heerlijk! Ik hou van boeken met mysterie, vooral als het niet meteen duidelijk is wat en hoe. Of dat het einde niet meteen te raden is.

Caraval, en de beschrijvingen van het eiland, van alles wat er op het eiland gebeurde, en zelfs het spel (ook al vond ik het soms net iets te ver gaan), waren allemaal geweldig. Ik zou echt zo graag daar heen willen, zo graag willen kijken naar het spel, misschien zelfs meedoen, ook al weet ik nu al dat ik waarschijnlijk niet zou winnen. Maar het gaat om het plezier. Het gaat om de wonderen die je tegenkomt op je reis naar het einde.
Ik vond het ook erg leuk dat je dingen kon kopen in ruil voor iets. Zoals geheimen, leugens, wensen, en dromen, en meer. Zelfs met je leven kon je ruilen (nee, ik zou deze niet aanraden, echt niet).

Er waren ook genoeg leuke karakters. Julian is nog steeds mijn favoriet, hij was mysterieus, maar ook zeker heel erg lief en attent. Natuurlijk was hij ook een beetje knorrig en niet altijd aardig, maar vaak wel, ik vond het echt leuk om te zien hoe hij zoveel over had voor Scarlett. Hoe hij haar leven meerdere keren heeft gered.
Aiko was mijn tweede favoriete karakter. Ze was interessant, en ik mocht haar wel. Ze hielp ook vaak met dingen en gaf hints die best nuttig waren.

Tella, aan de ene kant mocht ik haar niet, maar anderzijds echt wel. Vooral bij het einde vond ik haar heel goed, ik zal niet verklappen waarom, maar ik was echt heel blij met haar daar.

Het idee dat je een wens kunt winnen was echt superleuk, en ik kan me voorstellen dat mensen dit graag willen. Ik vraag me wel af of er nog limitaties zijn aan een wens. Vaak zie je toch dat ze x en y niet mogen, dus ik ben wel nieuwsgierig.

Uiteindelijk bij het einde komen we achter een berg dingen over Caraval en ik moet zeggen dat ik het spel nog meer apprecieerde. Het was nog beter en nog spannender. Het was ook zeker een, zoals ze dat in het Engels zeggen, een eye-opener.

Het boek eindigt op een cliffhanger, met een duidelijke opening voor het volgende boek. Ik weet nog niet of ik het volgende boek ga lezen, ik vind dat personage wel leuk, maar ik weet niet of ik Scarlett nog wil zien. 😛

Ik moet zeggen dat ik eerst niet echt het gevoel had dat de titel van het Nederlandse boek bij het boek paste, maar dan komen we op een stuk in het boek en alles was opeens duidelijk en ik ben ook zeer blij dat ze voor deze titel zijn gegaan. Ze hadden natuurlijk voor Caraval kunnen gaan, maar ze hebben gewoon een belangrijk ander stukje gepakt en dat als titel gebruikt. Leuk!

Phew, dit is echt een lange review geworden. Ik denk dat ik alles wel heb gezegd wat ik wilde. Ik heb echt genoten van dit boek ondanks dat Scarlett zo vervelend was. Het was een mooi, betoverend, magisch, mysterieus boek (ja ik kan ook lekker veel woorden gebruiken om 1 ding te beschrijven). Ik zou hem zeker aanraden.