Mijn eerste DNF boek van 2017. Wauw, nou het jaar begint goed jongens. 😛

Tja, het had zoveel belofte dit boek, maar helaas moet ik zeggen dat het eindigte in een teleurstelling. Ik was iets over de 50% en toen moest ik wel ophouden. Voor heel veel redenen. Het voornamelijkste was het feit dat ik kwam voor een dating show in space met een tragedie aan het einde. Ik had alleen de tragedie gedacht iets te zijn als een ongeluk. Niet dat er een heel complot achter zit en dat er een stel opperhoofdjes het weten en het geheim houden en iedereen doodmaken die het weten. Sorry, maar nee. Gewoon nee.

Het boek wisselt af tussen de momentjes van de meiden in de ruimte, het complotgedoe, een of andere gast die graag alles wil uitvinden over wat er gebeurd bij Genesis, iets met Serena’s dochter dat ook opeens werd toegevoegd en niet echt erbij paste en vreemd was.

Ik vond de momentjes in de ruimte het leukst, vooral als we de jongens ook eens ontmoeten. Dat stuk was zeker geen teleurstelling, nou ja. De vertaling wel. Misschien is het echt (de schrijfstijl), zoals ze het in het Engels zeggen, cringy, of misschien is de letterlijke vertaling wel gewoon cringy. Ik zat af en toe echt te lezen met een blik van wat? Wat zei je net? Dingen als de bijnaam van Leo. Of beschrijvingen van karakters. Maar ook zeker hoe karakters praten. Het voelde allemaal nep, gemaakt, te letterlijk, net een script dat werd voorgelezen, het voelde allemaal alsof iemand gewoon een woordenboek heeft opengedaan en lukraak wat woorden heeft gekozen om dingen te beschrijven. CRINGE!

Ook het flirten tussen de meisjes en jongens.
Een quote:
“Elizabeth gaat zachter praten: ‘Je hebt echt een schattige lach.’
‘Alexej antwoordt ook zachtjes: ‘Ik vind jóú juist heel schattig.’
Elizabeth: ‘We moeten de temperatuur maar wat laten zakken, anders ontploft de boel hier.’

Of

‘Dus met jouw genen voor lichaamsbouw en de mijne voor intelligentie zullen we geweldige baby’s krijgen op Mars!’

En van hetzelfde gesprek:
Fangfang: ‘We zijn voor elkaar gemaakt. Hoeveel kinderen wil je eigenlijk? Ik denk aan acht, dat is een mooi aantal. Het is het geluksgetal voor Chinezen toch? En is acht ook niet het getal van voorspoed?’

Dus ja, ik kon het gewoon niet meer aan hoor. Het was gewoon te veel van het goede.
Ook had ik nou niet echt zoveel interesse in de karakters. We hebben iemand die graag haar boekwijsheid in iedereens gezicht smeert. Een meid met een litteken die heel aggressief wordt. Een meid die vrienden is met het litteken meisje maar verder kon ik nou niet veel zien waarom ze zo vrienden zijn geworden. Liz was net ietsje te veel ego. Kelly, Safia… wel die zie je niet heel veel. Ze zijn er wel, en ze doen wel wat, maar het is weinig in tegenstelling tot Leo (onze MC), Kirsten, en Fangfang. Wel jammer!

Dus ja, goed idee, leuk idee zelfs, en het is precies iets wat ik leuk had gevonden. Alleen zo jammer van de vertaling (of als het in het Frans ook zo cringy is, dan aan de schrijfstijl).

Mijn eerste DNF, en ik hoop dat ik er niet heel veel meer bij krijg dit jaar. Ik vind het altijd vreselijk om een leuk boek te moeten DNF-en.