Ik heb dit boek gekregen van de uitgever in ruil voor een eerlijke review.

Ik had tot dit boek nog niet gehoord van de schrijfster, maar toen ik op Twitter een tweet voorbij zag komen dat de uitgever nog mensen kon gebruiken die willen recenseren was ik wel geïnteresseerd. En die interesse steeg toen ik zag waar het boek over ging. Tja, dat klonk als een boek dat perfect voor mij was.

En dat was het uiteindelijk dus ook. Het heeft even geduurd voordat ik deze begon te lezen (want ook al had ik wat meer leestijd door ziekte, ik wilde toch wat beterder zijn voordat ik begon te lezen, ik moet er met mijn hoofd wel 90-100% bij zijn immers), maar daarna kon ik hem niet meer loslaten. Nou ja, ik moest wel, iets met eten, leven, en ook slapen, maar als die dingen er even niet waren was ik zeker gewoon doorgegaan.

Het boek gaat over Bram. Bram heeft net zijn tweelingsbroer Tim verloren door een heftig ongeluk. Nou is dat al reden voor veel verdriet, maar het is nog een groter verdriet als je leest dat Tim en Bram met elkaar hadden afgesproken dat Tim Bram’s plaats in zou nemen bij de date (de date waar dit ongeluk plaats vond), zodat Bram’s vriendin Iris niet het uit zou maken. Je kunt je voorstellen hoe immens het verdriet dan is, en niet alleen verdriet, maar ook schuldgevoel. Bram heeft niet alleen te rouwen om zijn broer’s dood, maar hij moet ook leren om te gaan met het schuldgevoel. En dat is poepie moeilijk. En dat zien we heel rauw in dit boek.

We zien Bram’s spiraal naar beneden. Van een fitte, gezellige, lieve, sterke jongen (in ieder geval mijn impressie van hoe hij was in de eerste pagina’s) naar iemand die het allemaal maar niet meer weet. Ik had af en toe best zin om hem even een grote knuffel te geven. Wetende dat hij dat misschien niet meteen wilt, maar volgens mij wel nodig heeft.
Bram doet daarbij nogal wat dingen die hij misschien niet zo snel zou hebben gedaan. Zoals veel drinken (wat weer leidde tot andere dingen), of teveel sporten (nou hoor ik je zeggen, dat is toch niet slecht, maar sport is, net zoals alles in het leven, iets wat je niet TE moet doen, in ieder geval niet zo dat je schouder dood gaat).
Soms wilde ik Bram ook even door elkaar schudden hoor. Dat gedoe met Josje? Ik weet dat het moeilijk is, maar je moet eerlijk zijn, en je niet door lust laten leiden in dit geval. Of het feit dat hij zoveel dronk.

Het was heel interessant (en verdrietig) om te zien hoe Bram door het leven ging in die maanden na de dood van zijn broer. En ook om te zien hoe hij langzaam weer dingen oppikte, dat hij weer een lichtje zag in het duister. Ik denk ook zeker dat Tien daarbij erg goed heeft geholpen. Ze was begripvol, lief, en zag Bram als Bram. En niet zoals heel veel andere mensen als een tweeling, als een broer. Zelfs toen ze de waarheid wist, behandelde ze Bram als Bram, en dat is gewoon zo lief en mooi van haar.

Ik vond de vrienden van Bram zo-zo. De ene keer vond ik ze echt super (hoe ze er voor Bram waren, en hem altijd te hulp schoten (net zoals hij voor hen zou doen), hem advies gaven, en zorgden dat hij toch ook een dagje/avondje iets leuks had om zijn hoofd weg te houden van dood en verdriet), maar de andere keer waren ze afschuwelijk. Wat zij met Josje wilden doen, en ook hoe ze reageerden op het Josje gebeuren? Bah!

De ouders van Bram (en ook Tim) waren echt geweldig. Lieve mensen die echt zo lief waren tegen Bram. Er zullen genoeg ouders zijn die misschien boos waren geworden, mensen die misschien zich door hun verdriet laten opeten en dan vergeten dat ze nog andere kinderen hebben. Maar niet deze ouders. Oh nee, ze hebben 100% begrip voor Bram, en ze proberen samen met hem te rouwen. Ze proberen toch ook wat dingen te doen om te zorgen dat de dood niet overheersend is. Ze zijn ook enorm begripvol, en Bram kon altijd met ze praten als dat nodig was. Echt geweldige ouders, Bram mag wel blij zijn met zulke ouders!

Poe, dit is al best lang geworden. Heb ik nog meer te vertellen? Mm, nee, ik denk dat ik alles wel heb gehad. Ik vond Bram echt geweldig, het verhaal was realistisch geschreven (en ik heb echt wel een paar traantjes gehuild, niet alleen vanwege het verdriet dat door dit boek druipt, maar ook vanwege het einde dat gewoon prachtig was en dat me zo blij maakte).

Zou ik dit boek aanraden? Oh echt wel. Dit is een prachtig, mooi, rauw boek.