Dit boek was geweldig! Jammer alleen dat ik op 30 september zo weinig tijd had om te lezen anders had ik het echt in een ruk uitgelezen. Want zo spannend was het echt wel!

Juultje van den Nieuwenhof wordt met elk boek beter. Haar eerste boek (Delete) had ik als een 3.5 sterren gerate, haar tweede boek (Disconnect) had ik 4.5 sterren gerate. En dit boek? 5 sterren. Ik kan dan ook niet wachten op haar volgende boek, en zien waar die overgaat!

Ik zag dit boek in de boekenwinkel en was helemaal nieuwsgierig om de tagline op de cover, en toen las ik vervolgens de blurb, en toen moest het boek wel mee. 😛

Het boek heeft 2 POV, eerst had ik zoiets van: Waarom is Ryan een MC, waarom zien we zijn POV? Immers hij heeft nou niet veel te doen met Sabine (natuurlijk hij zit in hetzelfde vriendengroepje, en heeft gevoelens voor Cyza, maar tja, verder lijkt het erop dat hij gewoon een bijstander is), of is dat wel echt zo, want hoe verder het verhaal gaat, hoe meer hints, hoe meer dingen tot licht komen en we zien dat Ryan een heel belangrijke rol speelt.

Ik moet zeggen dat van de 2 POVs, ik Cyza toch echt het beste vond. Ze was een gezellig meisje, maar ze voelde ook het meest echt. Niks tegen Ryan hoor, maar ik vond Cyza toch meer vlees en bloed dan Ryan. In ieder geval in het begin, later kreeg Ryan ook wat meer vorm en werd hij wel beter.
Ik had echt medelijden met dit meisje. Haar beste vriendin heeft zich opgehangen, ze weet verschillende heftige dingen die haar vriendin deed, dingen die met haar gebeurd zijn, dingen die ze niet zomaar kan delen. Je zag dat ze probeerde vrolijk te doen, je zag dat ze haar best deed, maar dat de kleinste dingen haar meteen in tranen brachten. Ik voelde echt met haar mee vooral toen er dingen gebeurden en niemand wilde haar geloven. Niemand wilde geloven dat het bed boven was beslapen, of dat ze berichtjes kreeg van haar dode vriendin.
En dan nog doet ze haar best om gewoon iets te maken van de schoolreis. Toch probeert ze ook wat nieuws te doen, ondanks het heftige verdriet.

Ik vond het echt goed hoe de schrijfster het verhaal heeft geschreven. Van een leuke schooltrip, even weg van al de pijn, van alle verdriet, even gewoon weer puber zijn zonder zorgen, naar een berg vragen, twijfels, en vermoedens, tot een einde waar je echt WAUW en WAT? van zal gaan. Het is nergens gehaast, alles gebeurd wanneer het gebeurd. En dat is niet vaak zo met boeken, soms gaan schrijvers gewoon té hard, maar dat is niet de zaak hier. Alleen dat einde….. tja. Daar zal ik zo nog eventjes wat over zeggen.

Over de whodunnit bij het einde? Ik had van één persoon het goed gegokt dat diegene een dader was. Ik had alleen niet nog iets meer verwacht, man, wauw. Het einde was echt heftig, en maakte me ietsje misselijk, niet alleen wat er gebeurde, maar ook wat er is gebeurd. Want we zien wat er met Sabine is gebeurd. Ik zal niks verklappen, maar we komen er achter of ze nou wel of niet zelfmoord heeft gepleegd.

De schoolreis was erg leuk, en ik vond het ook erg geinig dat we het schema zagen bij elke nieuwe dag. Zodat je kon zien waar ze heen gaan/gingen, en wat er mogelijk gaat gebeuren.

Ik moet zeggen dat ik Sabine tot het stuk dat we achter dingen komen nog wel redelijk vond, maar toen we haar POV aan het einde kregen ik echt een enorme zin had om die meid te meppen met een kussen of zo. Wat een arrogant kreng zeg. 😐 Bah. Haar hele gedrag en hoe ze de wereld zag was gewoon echt rilt nee, sorry. Ik had gewoon een vieze smaak in mijn mond toen ik het alles las.

Het enige wat ik wel jammer vond was de laaste pagina, en het feit dat ik graag een epiloog had gezien. Nu voelde het toch een beetje incompleet. Ik heb nog best wel wat vragen en ik had graag willen zien wat daarna nou gebeurde. Natuurlijk kan ik wel raden hoor, maar soms wil je gewoon niet zelf een einde maken maar gewoon een einde van de schrijver krijgen.

Wat nog meer? Ik denk dat ik alles wel heb verteld wat ik wilde vertellen. Alleen nog dit, lees dit boek als je een goede thriller zoekt.