Dit klonk als een heel grappig boek, en dat was het voor het meeste ook… maar ook heel erg vreemd.

Laat ik beginnen met wat leuk was. De hoofdpersoon was een best leuk meisje, en ik vond het ook leuk dat ze van koeien hield en alles verzamelde wat er maar was (ook al was dat voornamelijk omdat ze die dingen kreeg en niet de koe die ze wilde). Het is weer eens wat anders dan paarden. 🙂
Ook dat ze heel graag van alles deed om een koe te krijgen was erg leuk om te zien. Vaak geven kinderen het toch op, maar niet deze meid. Niks stopt haar. Zelfs niet het feit dat ze in het begin van het boek een balkon had… nee. Je zult haar gewoon zien doorgaan tot het einde. Waarom een DS kopen als je voor een koe kan sparen. 😀

Er waren nog wel meer dingen die ik leuk vond, de verhuizing, het feit dat ze gewoon gras op een balkon doet en deze ook mee neemt, hoe ze met Gekkie omging (zo lief, ook al is gewone melk geven aan katten geen goed idee, juist heel slecht), hoe dapper ze was in klas (want niet iedereen was lief), de illustraties waren erg leuk (meer daarover snel), de ouders waren lief, de beschrijvingen van alles waren goed gedaan, ik kon me vaak er zien, Deem was ook een leuk karakter.

Maar, er was ook genoeg vreemd. En ja, misschien is het mijn leeftijd, ook al weet ik van mezelf dat ik vroeger ook nou niet echt het had op boeken die zoals deze erg vreemd/apart waren.
Wat is er nou vreemd? Wel het hele obsessieve gedoe over die koe, en hoe onze hoofdpersoon alles en dan ook alles doet met koeien. Verstoppertje, tikkertje, melkkransjes, pyjamas maken, picknicks houden, wandelen, praten met ze en dan ook denken dat ze terugpraten, en meer. Echt, ik vroeg me af en toe af of dit meisje niet gewoon eens een dokter moest zien. Begrijp me niet verkeerd hoor, maar dit is toch niet normaal? Ik weet dat dit een kinderboek is hoor, maar kom op zeg.
En dan komt er een kalfje, en ik dacht dat het niet erger kon, maar het gebeurde toch echt. Ze wordt nog obsessiever naar die dieren. Is praktisch constant bij dat beest, het maakt haar niet uit dat ze ondergepiest of gepoept wordt, ze leert dat beest drinken en eten door hetzelfde te vreten en te drinken als het kalfje (wat gewoon niet gezond kan zijn), en zo gaat het maar door. In plaats dat ik het knap vond dat ze zo’n doorzetter was, keek ik bezorgd naar de ouders en vroeg me af waarom ze niet eens wat meer actie ondernamen. Houden van iets is één ding, obsessief er over heen hangen is toch echt iets anders.

Dus ja, een boek die aan de ene kant heel leuk was, maar aan de andere kant zo vreemd dat ik het gewoon niet erg leuk meer vond.

De illustraties waren leuk, en ik moest wel lachen dat we een boek over koeien en boerderijen hadden en de illustrator heet Kees de Boer. 😀

Zou ik dit boek aanraden? Tsja, dat is een lastige, aan de ene kant ja, want het was vaak grappig, aan de andere kant nee, want dat obsessieve… bah.