Ik ben blij dat de bibliotheek dit boek eindelijk eens had, ik zat er al een tijdje naar te staren, en te hopen dat de bibliotheek hem eens kreeg.

Ja, de andere boeken in deze serie waren niet een succes (2x 1 ster, zie de reviews op de boeken waarom), maar ik hoopte dat er een boek was dat ik wel leuk zou vinden. En ook al vond ik deze nou ook niet super super, was hij wel 2 sterren hoger dan de andere 2. Plus, in tegenstelling tot de anderen vloog ik door dit boek heen, binnen een uur had ik hem uit (ook al moet ik wel zeggen dat ik af en toe even geen zin had meer).

Laten we maar beginnen met de leuke dingen.
-Saar en haar doorzettingsvermogen. Ze gaf nooit op, zelfs met wat er met haar in het boek gebeurde ging ze door met haar rol. Zelfs erna gaf ze nooit de rol op. Veel mensen zullen gewoon niet meer verder oefenen, en best verdrietig zijn, maar niet Saar. Die stoomde gewoon door. Hopend dat ze misschien een kans had verder te mogen.
-Bruce en Saar samen. Aww, wat waren ze toch enorm schattig. Die twee passen wel bij elkaar en ik was vaak aan het roepen om ze aan te moedigen. Want Saar durfde wel, maar Bruce reageerde een beetje vreemd.
-De vriendinnen van Saar. Wat een leuke meiden zijn dat zeg. Ik vond Berber wel iets minder, maar voor 90% vond ik haar toch een lieve vriendin die er echt voor haar vriendin was wanneer het minder goed ging. Ik vond het ook heel lief om die meiden samen te zien, en te zien hoeveel ze gaven om Saar.
-Het theater. Ik ben niet een theater geek, maar ik vind het wel heel leuk om er over te lezen en te zien wat er allemaal gebeurd.

En nu voor de dingen die me ergerden/die ik niet leuk vond.
-Saar. Hé, hoor ik je nu zeggen. Ja. Saar was gemotiveerd, ze deed wat ze wilde. MAAR, ze was een enorm kreng naar haar ouders. Ja, haar ouders waren streng, maar ze hebben het beste met je voor. Kom op zeg. Denk je nou echt dat je 5 dagen school kan doen (die duurt tot 3/4 uur ‘s middags), dan 3 dagen met lessen EN dan ook het toneelstuk Mazzel? Oh, en je vriendinnen? Je bent 13, dus nee. Zelfs iemand van 18+ zou instorten met zoveel dingen op zijn plaat. Je ouders willen alleen het beste voor je.
En natuurlijk, ik was het wel een beetje eens dat ze wel heel gefixeerd waren op het school gebeuren en hoe ze reageerden als er maar 1 onvoldoende was. Ik vond dat een beetje té. Ik kan me voorstellen dat het belangrijk is, maar soms lukt het gewoon even niet. Dat kan gebeuren. Soms is je hoofd er gewoon niet.
-Het theater. Ja, een ander: Hé? Momentje. Ik vond het theater echt leuk, maar ik vond het zo jammer dat we een groep mensen hadden waar gewoon niks mee werd gedaan. Ik had graag Lisette en Frederiek gezien (ook al waren ze gemeen), en Talitha was heel interessant. Het voelde nu heel plat met alleen Bruce en Saar die alle aandacht krijgen, en als er dan wat meer gebeurd met de groep is het mega snel over. Jammer!
-Het mysterie. Het was spannend, en dat hield me ook in het boek. Maar het was wel erg vlot over, en de uiteindelijk whodunnit? Ik zag het al aankomen. Het kon er maar 1 zijn.
En dat is toch echt jammer. En misschien is het omdat ik niet de doelgroep ben, maar geloof me, ik heb vroeger genoeg detective/mysterie boeken gelezen (ook kinderen) en toen haatte ik het ook al als de verdachte zo makkelijk te raden was en er geen enkele twist aan het einde was die het misschien anders maakte.
-Nina. Leuke meid, maar ik vond het iets te toevallig dat zij nou bij de krant werkte (en interviews deed). Oh, hey er gebeuren vreemde dingen, mijn zus kan me wel helpen. 😐
-Het einde. Ik zal verder niks verklappen, maar ik vond het wel jammer.
-Ook dat de ouders blijkbaar er niets omgaven dat hun 13-jarige (volgens mij was ze dat) gewoon in het donker door een verlaten park rijdt…. Wat?
-En iets vreemds. Op pagina 94 denkt Saar dit: “….gescheurd uit een schrift met lijntjes.”. Vervolgens later, op pagina 155, denkt Saar dit: “… eerste briefje op ruitjespapier was geschreven…” Um, corrigeer me maar als ik het fout heb, maar lijntjes papier en ruitjespapier zijn 2 verschillende dingen. Voor mij in ieder geval.
-Ook de manier waarop de hoofdstukken waren ingedeeld (de ene keer volgende het volgende hoofstuk meteen, en sommige hoofdstukken begonnen met een lege pagina). Niet iets heel groots, maar het is wel een beetje vervelend lezen.

Ook die cover. snortDuckfaces is niet cool. Zorgt er alleen maar voor dat ik totaal dubbel lig.

Dus ja, een redelijk boek, maar ik weet niet of ik hem zou aanraden. Er waren leuke momenten, maar ook genoeg jammere momenten.