Wel, ik wilde (toen ik bij pagina 116 was) het boek nog een 5 sterren raten. Nu? 3 sterren is echt het maximale wat ik aan dit boek wil geven, en niet meer.

Het begin van het boek was leuk, sure, Joyce was best een trut (sorry correctie, een hele grote trut die niet dingen wil inzien totdat het te laat is), maar ik vond het heerlijk om te lezen over Marle’s weekend en haar zoektocht naar de ridder. Zoveel interessante dingen die ik ook herkende van de tijden dat ik cons bezoek. Concerten, workshops, lectures, mensen in kostuum. Ik was echt helemaal weg in dit boek. En dan komt het 2de stuk van het boek, en ik snapte echt niet waarom het nou allemaal nodig was. Ruzies, vage argumenten, zelfmoordpoging, gophers achtervolgingen, waanillusies, een meid die met zichzelf een hele conversatie aangaat (heb ik na 2 pagina’s gewoon opgegeven), pestverleden, echt wat de fuck. Waarom? Waarom moet dit? Het heeft echt het boek voor me verziekt. Denk je een leuk, gezellig, vrolijk boek te krijgen en dan krijg je dit allemaal? Nee, nee dank je. Leuk boek, tot pagina 120 of zo en dan gaat het echt naar beneden met de kwaliteit en het verhaal. Jammer, jammer.
Gelukkig is er nog wat goeds aan de horizon, wanneer zondag begint werd het verhaal weer heel wat beter en kwam het weer in die heerlijke sfeer van de eerste pagina’s. Dus, hierbij, ik stem ervoor dat we gewoon 119-ish tot 180-ish eruit knippen, en vergeten, want weet je? Dan is het boek toch echt 4.5 tot 5 sterren.

Want echt, tot pagina 119-ish was dit boek gewoon toppie (met hier en daar een stukje minder), maar het was gewoon zo heerlijk herkenbaar, zo grappig. Ik vond Joyce in het begin echt leuk, hoe ze Marle zo veel mogelijk probeerde te betrekken bij alles en haar probeerde te motiveren om echt alles te doen. Ik kan me vagelijk nog mijn eerste con herinneren, dat was dan wel een een-dags-con, de meerdere dagen cons waren iets te duur en iets te ver voor mij, maar ik weet nog het gevoel van wauw. Het is echt een geweldig gevoel. Eén die ik elk jaar weer oppak als ik naar de drie-daags-con ga.

Marle was (laten we gewoon pagina 119-180-ish vergeten) een leuk karakter, ik was wel eventjes bezorgd over hoe ze zich gedroeg. Hoe ze dacht over cons, over mensen die cosplay dragen, over anime, over games, maar gelukkig zag ik ook dat diep van binnen er een persoon zat die dit gewoon echt allemaal heel episch vindt.
Haar zoektocht naar haar ridder, ah, dat was gewoon zo lief. Hoe ze eerst het allemaal ontkende, maar ik zag gewoon dat ze gewoon verliefd was.

Ook leuk dat er over dojincircles werd gepraat, dat is inderdaad een goed onderdeel van de con. 🙂

Het einde was ongelofelijk schattig, en ik vond het ook weer leuk dat er een jaar later stuk was, dat was gewoon echt geweldig en enorm lief.

Maar ja, nu komt de vraag, zou ik dit boek aanraden? Ja, en nee. Ja, als je gewoon pagina 119-180-ish eruit knipt. Nee, als je echt het hele boek wilt lezen.