4.5 sterren, wat was ik enorm blij om te zien dat Kristine Groenhart nog meer Mulberry House boeken schreef.

We zijn weer terug op de Britse boarding school na een vakantie. Marjolein moet weer even wennen aan alles (ook logisch, het is allemaal best strikt, je moet een uniform aan, eten is niet te vreten (maar dat hoor je vaker van scholen die avondeten hebben), maar er zijn ook weer nieuwe dingen. 3 nieuwe karakters, een prins en een prinses en een Chinees meisje. Alle 3 zorgen ze ervoor dat het boek enorm leuk is.

De prinses, Leia, heeft een grote mond, maar ook een groot hart, en sure, ze denkt af en toe niet na, maar ik moet zeggen dat ze mijn favoriete persoon in het boek was. Wat was zij lekker pittig en leuk zeg. Ze bracht echt wat leven in de brouwerij (niet dat we dat niet hadden, maar nu nog meer). Ik vond het geweldig hoe ze vrienden werd met Marjolein, en samen met haar een front vormde tegen de vervelende Izzy (mijn God, die wordt ook met elk boek vervelender, alsof ze een groot regelboek in haar kont heeft).
Ik was wel even bang dat ze misschien een ego zou hebben, of misschien wel bekakt zou doen. Maar nee, Leia is een lieve meid die echt om haar vriendinnen geeft. Echt een top meid dus. Veel geld, een prinses, maar toch gezellig!

Dan hebben we Hong, een meisje uit Hong Kong (ja echt!). Ik vond haar ook leuk en ik kon me zo voorstellen hoe ze zich voelde. Ik heb niet hetzelfde meegemaakt als haar, maar het feit dat ze zich niet makkelijk kon omswitchen naar hoe de school werkte, het feit dat ze stress had, dat ze bang was dingen fout te doen, en ook het heimwee hebben, dat herken ik wel. En daardoor vond ik haar niet vervelend of bleh, ik vond haar ook niet een huilebalk (zoals de hoofdpersoon haar noemde (wat ik trouwens gemeen vond)), ik zat gewoon te juichen voor haar en te hopen dat ze snel haar plekje zou vinden. Ik weet nu al dat zij een geweldig karakter wordt in de volgende boeken (hopelijk komen er meer).

En dan komt Zoltan. Ohhhh, we hebben concurrentie! Wat een leuke jongen was dat zeg! Als ik die leeftijd was zou ik het ook wel hebben geweten hoor. Echt een toffe knul, en het bracht heerlijke spanning met zich mee die zeker het boek nog geweldiger maakte.

Want ja! Dit boek brengt iets wat ik normaal niet helemaal leuk vindt, maar wat ik in dit boek just echt geweldig vond. Marjolein zit te tobben tussen James en Zoltan. Jammer voor James, maar ik zat gewoon te cheeren voor Zoltan. Want wat was dat toch een veel leukere (en veel actievere) jongen dan James. James is in het meeste van dit boek gewoon retesaai, en ik vroeg me echt af of hij nog Marjolein wilde of dat hij gewoon iemand anders wilde. Bleh James! Ga weg James! Boe James!

Het hele boarding school gedeelte was echt superleuk en ik had veel plezier in het lezen over de regels, de kamers, de sporten, de typische Engelse ditjes en datjes. Zo heerlijk! Lijkt me best leuk hoor zo’n boarding school.

Ik blijf het ook mooi vinden dat ze Marjolein maar Mario hebben gedoopt want die Engelsen kunnen haar naam maar niet uitspreken. 🙂 Ja, ze proberen het, tot vreselijke gevolgen!

We hebben ook nog stukken buiten de boarding school om, en ik moet zeggen die waren net zo leuk als de boarding school stukjes!

Ik gaan hier ondertussen maar even hopen dat Kristine Groenhart nog veel meer boekjes gaat schrijven over Marjolein. Misschien voor elk jaar 1 of 2 boeken? Dan kunnen we nog eventjes door namelijk. 😀 hoopt en kruist vingers