Een leuk boekje door Jacques Vriens en Henk Kneepkens over een jongen en zijn gevonden kip.

Dit leek me nou echt een leuk boek, en dat was het uiteindelijk ook! Ik vond de hoofdpersoon een leuk joch (ook geweldig dat haar van hem!), en ik vond het mooi dat hij probeerde de kip te redden toen iedereen haar wilde opeten (want ze deed niks kippigs). De lessen waren echt grappig, hij probeerde van alles om de kip weer kip te laten zijn, gewoon tok zeggen, want deze kip gaat burp. Op een gegeven moment gebeuren er dingen en de kippen lessen veranderen in iets anders, en ik moet zeggen dat ik dat een leuke toevoeging vond, eventjes een onderbreking van de lessen.

Het einde was enorm schattig en ik moest wel lachen. Zo dat was er nodig voordat de kip weer een kip kon zijn. Geweldig bedacht!

Ik vond alleen een beetje apart dat dat kind dus iets wat dood leek aan zat te raken. Ik weet, de kip was uiteindelijk niet dood, maar ik vond het toch wel luguber dat het kind het dus niet erg vond om zoiets aan te raken. Maar ach, het is een kind, zijn ouders zullen vast wel wat hebben gezegd over dode dieren en such, en dat kind zal er wel niet om hebben gegeven.

De illustraties zijn redelijk, ik vond ze niet altijd heel mooi. Ze waren wel lekker kleurrijk, en zoals ik al zei, ik vond de hoofdpersoon grappig met zijn haar. 🙂

Zou ik dit boek aanraden? Ja, ja dat zou ik zeker doen.