Review for Oma, mag ik mijn pop terug?
Dit was een geweldig, prachtig mooi boek over dementie, over oma’s en opa’s en ook over verlies.
Het verhaal is vrij kort en vrij makkelijk geschreven, het las vrij vlot weg. Elk hoofdstuk is maar een paar zinnetjes, vaak 1 pagina, soms 2 of 3 (als er grote illustraties zijn).Ik vond de hoofdpersoon echt een leuk kind. Ik moest af en toe lachen om de dingen die ze zei, vooral in het begin toen alles nog best goed was. Ze is zo heerlijk eerlijk over alles. Ze was echt zo lief met haar oma, en ik vond het geweldig dat ze haar dierbare pop aan haar oma gaf toen haar oma moest verhuizen naar een verpleeghuis. Niet elk kind van 6 kan dat eventjes, dus ik was heel blij. Natuurlijk was ze boos toen de pop vermist was, maar je kon ook zien dat ze niet super boos was, meer geschrokken.
Toen ik het boek uit de bibliotheek reserveerde dacht ik dat dit gewoon een lief, leuk verhaal zou zijn over een meisje die haar pop geeft aan haar oma die vergeetachtig was (en ook vergeetachtiger werd), in plaats daarvan vond ik een prachtig boek over een moeilijk en best heftig onderwerp met een geweldig hoofdpersoontje.
Het thema Dementie/Alzheimer is vaak een heftig onderwerp, en voor veel kinderen best moeilijk te begrijpen, want ja, hoe leg je uit de opa/oma/andere familieleden opeens heel anders gaan doen, dingen vergeten, en belangrijkste de mensen om hun heen vergeten als alles erger wordt. Ik vind dat de schrijver echt zijn best heeft gedaan om het onderwerp op een goede manier te brengen dat het voor kinderen te snappen is. Natuurlijk is het nog steeds een heftig onderwerp, maar de speelse en vooral eerlijke manier maken het voor kinderen toch makkelijker om dit te lezen. Ik zou dit dan ook zeker aanraden om te lezen als kinderen nieuwsgierig zijn naar het onderwerp, of als een familie lid alzheimer/dementie heeft. Natuurlijk is het ook een aanrader voor iedereen anders die een boek wil lezen over dit onderwerp en over het verlies van mensen.
Want daar wil ik wel eventjes voor waarschuwen, het is niet alleen alzheimer, het boek gaat over verlies. Ik moet zeggen dat de eerlijke wijze van hoe Fien praat, en wat er in het einde gebeurde, nou, ik moest toch eventjes een potje huilen. Zo eerlijk, zo wijs, en zo hartbrekend mooi. Die 2 zinnetjes op de een na laatste pagina met tekst, die zorgden er gewoon voor dat ik moest huilen.
De illustraties in dit boek zijn hartstikke leuk en geven het boek nog dat beetje extra, niet dat het dat nodig heeft, de tekst is al geweldig genoeg op zichzelf. De kleuren zijn mooi en kleurrijk, wat, ondanks het best zware thema, er toch goed bijpast.
In totaal, ik kon niet echt iets vinden wat ik nou niet leuk vond. Het boek was prachtig, en zoals ik al zei, de stem van Fien is heel eerlijk, best wel wijs, maar het laat ons ook gewoon een klein meisje zien die ontzettend van haar oma houdt en ondanks alles toch altijd bij haar langskomt. Prachtig!