Wat een prachtig boek was dit zeg.

Het was zielig, en ik heb soms bijna gehuild, vooral bij de latere stukjes in het boek (zoals toen we erachter kwamen wat er nou gebeurd was of de herdenkingsdienst die de twee vriendinnen hielden).

Emilie was een sterk meisje, ze deed zo haar best, maar af en toe vond ik haar ook een beetje te overdreven. Ze katte haar moeder vaak af, terwijl die alleen maar probeerde te helpen, probeerde er voor haar dochter te zijn.
Ik vond ook dat Emilie van haar brandwonden er veel meer van maakte dan het was. Als ik haar af en toe hoorde praten, dan had ik het gevoel dat ze 100% onder de brandwonden zat, terwijl ze volgens mij maar op een vrij klein stuk van haar lijf brandwonden had. Ergens kan ik me het voorstellen waarom ze het doet, maar anderzijds, het verward de lezer.

En ik wil graag applaus voor Emilie’s beste vriendin. Mijn God, die meid is geweldig. Super lief tegen Emilie, probeert van alles, is er voor haar wanneer het nodig is. Echt top hoor. Als ik zie hoe vaak in verhalen de vriendin juist wegloopt.

Maar dit boek was echt prachtig. Over brandwonden, verlies van iemand waarvan je hield, schuldgevoelens en meer. Zeker een aanrader aan iedereen.