Een prachtig, aangrijpend boek over anorexia, de pijn, de eenzaamheid, de eeuwige kou en over families en over het overwinnen van een ziekte.

Laura is 19 als het aanbod van een dokter aanneemt om te worden opgenomen in het ziekenhuis. Tegen die tijd woog ze iets van 36 kilo, was ze praktisch gezien gewoon dood.

Ik vond haar, vooral aan het begin, erg moedig. Dat ze ondanks alles toch probeert te eten, toch haar best probeert te doen. Het was gewoon erg verdrietig om te lezen. We vinden ook vrij snel uit waarom ze zo vermagerd is, waarom ze stopte met eten. En laat ik dit zeggen, niemand verdient zo’n thuissituatie. Arm meisje.

Het middenstuk was er een van vechten, vriendschappen maken en proberen te leven. En ik vond dat juist het beste stuk.

Helaas vond ik het einde wat jammer, ik had beter verwacht van Laura. Ik kan me voorstellen dat ze bang was, bang om misschien later weer die controle te verliezen, bang voor wat er kwam, maar wat zij deed, nee.

Verder echt een boek dat ik aanraad aan iedereen. Zorg er wel voor dat je een doos tissues hebt.